9.1.2023

Η Simone de Beauvoir / Σιμόν ντε Μποβουάρ, Γαλλίδα συγγραφέας, φιλόσοφος, διανοούμενη, ακτιβίστρια και φεμινίστρια, γεννήθηκε σαν σήμερα το 1908.
Υπήρξε σύντροφος του διάσημου υπαρξιστή φιλοσόφου Ζαν-Πολ Σαρτρ και έγραψε το “Δεύτερο Φύλο” ένα βιβλίο που έγινε παγκόσμια γνωστό. Το πλέον γνωστότερο έργο της λοιπόν, είναι μια ανάλυση της γυναικείας ύπαρξης και της καταπίεσης των γυναικών και αναρωτιέται “Τι είναι γυναίκα;”.
Με το γραπτό της υποστηρίζει πως σε τούτο τον κόσμο ο άνδρας θεωρείται η προεπιλογή, ενώ η γυναίκα θεωρείται ο “Άλλος”, ο “παράξενος”, ουσιαστικά θεωρείται η παρέκκλιση από το “φυσιολογικό”. Με τα δικά της λόγια αναφέρει... «Έτσι, η ανθρωπότητα είναι αρσενικό και ο άνδρας δεν ορίζει τη γυναίκα ως οντότητα, αλλά ως κάτι συγγενές του. "
Περιγράφει ακολούθως την υποταγή των γυναικών στο είδος όσον αφορά την αναπαραγωγή, συγκρίνει τη φυσιολογία ανδρών και γυναικών, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι αξίες δεν μπορούν να βασίζονται στη φυσιολογία και ότι τα γεγονότα της βιολογίας πρέπει να εξεταστούν υπό το πρίσμα του οντολογικού, οικονομικού, κοινωνικού και φυσιολογικού πλαισίου. Συνεχίζει και αναλύει ιστορικά και θρησκευτικά την θέση της γυναίκας στην κοινωνία διαφωνώντας με συγγραφείς και τις καταγεγραμμένες απόψεις τους όπως οι Σίγκμουντ Φρόιντ, Άλφρεντ Άντλερ και Φρίντριχ Ένγκελς.
Για τον Χριστιανισμό, η Μποβουάρ υποστηρίζει ότι, με εξαίρεση τη γερμανική παράδοση, αυτός και ο κλήρος εξ ολοκλήρου υπηρέτησαν για να υποτάξουν τις γυναίκες. Βρίσκει εσφαλμένο τον Ναπολεόντειο Κώδικα, επικρίνει τον Ογκίστ Κομτ και τον Ονορέ ντε Μπαλζάκ και περιγράφει τον Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν ως αντιφεμινιστή. Φτάνει στον 19ο αιώνα, παρακολουθεί την ανάπτυξη των συνδικαλιστικών οργανώσεων και τη συμμετοχή των γυναικών. Εξετάζει τη διάδοση των μεθόδων ελέγχου των γεννήσεων και το ιστορικό των αμβλώσεων. Η Μποβουάρ αναφέρεται στην ιστορία της ψηφοφορίας των γυναικών και γράφει ότι γυναίκες όπως η Rosa Luxemburg και η Marie Curie «αποδεικνύουν έξοχα ότι δεν είναι η κατωτερότητα των γυναικών που καθόρισε την ιστορική τους ασημαντότητα: Είναι η ιστορική ασημαντότητά τους που τις έχει καταδικάσει σε κατωτερότητα».
Στο δεύτερο μέρος αναλυτικά αναφέρεται παραστατικά στην καθημερινότητα, τα προβλήματα και τις καταστάσεις που αντιμετωπίζει μια γυναίκα από την γέννησή της μέχρι τα βαθιά της γεράματα είτε μέσα στην οικογένεια, στην κοινωνία, στους χώρους εργασίας και τους επαγγελματικούς της προσανατολισμούς, καταλήγοντας στο ότι οι γυναίκες δεν «αμφισβητούν την ανθρώπινη κατάσταση» και πως είναι η «κρίσημη ώρα» μια γυναίκα «να αφεθεί να ρισκάρει για τις δικές της ευκαιρίες».
Το βιβλίο της είναι γραμμένο το 1949 και συμπερασματικά η Μποβουάρ προσβλέπει σε ένα μέλλον όπου οι γυναίκες και οι άνδρες θα είναι ίσοι, κάτι που η «σοβιετική επανάσταση υποσχέθηκε» αλλά δεν το πραγματοποίησε ποτέ. Καταλήγει δε στο συμπέρασμα ότι, «για να πραγματοποιήσουν αυτή την υπέρτατη νίκη, άνδρες και γυναίκες πρέπει, μεταξύ άλλων και πέρα από τις φυσικές τους διαφοροποιήσεις, να επιβεβαιώσουν απερίφραστα την αδελφοσύνη τους»
** Photo: Screenshot - Simone de Beauvoir from an interview with Wilfrid Lemoyne from Radio-Canada, 1959