“Souls Grown Deep like the Rivers”: αριστουργήματα από Μαύρους καλλιτέχνες, στις Νοτιοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής που δημιούργησαν μερικά από τα πιο εντυπωσιακά και έξυπνα έργα του περασμένου αιώνα στην έκθεση της Βασιλική Ακαδημία Τεχνών (Royal Academy of Arts) του Λονδίνου
Ακούστε το podcast στο Spotify κάνοντας κλικ επάνω, ή στο podcasters κάτω
Δείτε το videocast στο YouTube κάνοντας κλικ κάτω
----------
Μια μοναδική παράδοση Τέχνης και τεχνικής έχουν σφυρηλατήσει για γενιές μαύροι καλλιτέχνες από τον Αμερικανικό Νότο. Δουλεύοντας σχεδόν χωρίς τις καθιερωμένες εικαστικές πρακτικές, έχουν δημιουργήσει αριστουργήματα που αρθρώνουν το οδυνηρό παρελθόν της Αμερικής, δηλαδή, την απάνθρωπη πρακτική της δουλείας, τις σκληρές πολιτικές διαχωρισμού της εποχής των νόμων Jim Crow και τον θεσμοθετημένο ρατσισμό.
Οι 64 συναρπαστικές δημιουργίες 34 καλλιτεχνών, κατασκευασμένες από τα μέσα του 20ου αιώνα έως σήμερα, απλώθηκαν στις μεγάλες γκαλερί του Burlington House. Με “τοπικά” υλικά, όπως πηλό, ξύλα παρασυρμένα και σμιλεμένα από νερό, ρίζες, χώμα, ανακυκλωμένα και χυτά αντικείμενα, τα καλλιτεχνήματα θέτουν ζητήματα παγκόσμιας φύσης: από την οικονομική ανισότητα, την καταπίεση και την κοινωνική περιθωριοποίηση, μέχρι τη σεξουαλικότητα, την επιρροή του τόπου και της μνήμης των προγόνων. Έργα και ημέρες που έχουν διαμορφώσει και εμπλουτίσει αυτό που σήμερα κατανοούμε και θαυμάζουμε ως Αμερικάνικό Νότο
** Η έκθεση δανείζεται τον τίτλο της “Souls Grown Deep like the Rivers” (Οι Ψυχές Μεγαλωμένες Βαθιά σαν τα Ποτάμια) από το έργο του μαύρου ακτιβιστή και ποιητή της “Αναγέννησης του Χάρλεμ (Harlem Renaissance)”, Langston Hughes (Λάνγκστον Χιουζ), και συγκεντρώνει γλυπτά, πίνακες ζωγραφικής, ανάγλυφα, σχέδια και παπλώματα πάτσγουορκ -όπως από τους διάσημους εφαπλωματοποιούς του Gee’s Bend, της Αλαμπάμα-, τα περισσότερα από τα οποία εμφανίζονται στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και την Ευρώπη για πρώτη φορά.
Για να μπεις στον κόσμο, την κουλτούρα ενός λαού λένε πως πρώτα θα πρέπει να δοκιμάσεις το φαγητό τους. Όταν επισκεπτόμαστε έναν τόπο πρώτα από όλα γευόμαστε τις σπεσιαλιτέ του, απολαμβάνουμε το γευστικό μας ταξίδι και σίγουρα φεύγουμε από εκεί με αναμνήσεις αλλά και τοπικά εδέσματα για ...σουβενίρ και για κεράσματα σε συγγενείς και φίλους.
Το φαγητό πάλι πάντα λειτουργεί ως πρεσβευτής της ιδιοσυγκρασίας και της ταυτότητας ενός λαού, ή μιας κοινότητας με κοινές ρίζες και χαρακτηριστικά, και είναι βασικό κομμάτι των εθίμων, της παράδοσης και του πολιτισμού μιας ολόκληρης περιοχής και των κατοίκων της.
Η γαστρονομική κουλτούρα βέβαια που διαχέεται πλέον με ταχύτητα στο παγκόσμιο χωριό μας είναι ο καλύτερος τρόπος για επικοινωνία μεταξύ λαών και κοινοτήτων. Τα τοπικά προϊόντα που ταξιδεύουν σε όλους τους προορισμούς, οι πρώτες ύλες, το μενού, ο τρόπος παρασκευής και μαγειρέματος του φαγητού, τα ποτά και οι συνήθειες, τα στέκια και η διακόσμηση, ο τρόπος παρουσίασης και σερβιρίσματος των πιάτων, η μουσική αλλά και η αίσθηση που απλώνεται στην ατμόσφαιρα σε βάζουν βαθιά στον μακρινό κόσμο που με όλες τις αισθήσεις σου γεύεσαι.
Εδώ στο πολυπολιτισμικό Λονδίνο συναντάς πάντως την γευστική και γαστριμαργική παγκόσμια πανδαισία. Καθημερινά βλέπεις να απλώνεται η γαστρονομική κουλτούρα των λαών στους πάγκους και τις τέντες στα τοπικά μάρκετ, στα λιλιπούτεια καταστήματα που λειτουργούν μόνο με delivery και take away, στα κλασικά εστιατόρια που αυτοπροσδιορίζουν την κουζίνα τους τους, αλλά και σε μεγάλες επιτυχημένες αλυσίδες που φέρνουν τον αέρα του συγκεκριμένου μενού μόνο με επιτυχημένες γεύσεις από συγκεκριμένο τόπο.
Εδώ λοιπόν υπάρχει κι μια τεράστια εμβληματική σειρά εστιατορίων με αυθεντικό αμερικανικό μπάρμπεκιου και εστιατόριο με θαλασσινά. Σερβίρει φρέσκο αστακό Nova Scotia που αλιεύεται και εισάγεται καθημερινά από τον Αμερικανικό Νότο και σπιτικό καπνιστό μπάρμπεκιου της Louisiana, παγωμένες μπύρες, εξωτικά κοκτέιλ, μια βραβευμένη λίστα κρασιών, πολύ ρούμι, και άφθονο αμερικανικό ουίσκι. Το όλον συμπληρώνεται με τη ζωντανή μουσική που παίζουν καθημερινά συγκροτήματα με ήχους Country και Blues του Αμερικανικού Νότου.
Nova Scotian Lobster, Texan Sliced Brisket καπνιστό για 18 ώρες, καβούρια, στρείδια, μύδια και γαρίδες shack combos, μαγειρεμένα και σερβιρισμένα όλα σε μαντεμένια βαριά σκεύη. Και τόνοι από γαρίδες, απίστευτοι τόνοι από γαρίδες μαγειρεμένες με ότι τρόπο μπορείς να φανταστείς που σου φέρνουν στο μυαλό τον Forrest Gump.
Ναι τον ιδιαίτερο Forrest τότε που αναζήτησε ταξιδεύοντας στο Νότο τον μαύρο συμπολεμιστή του από το Βιετνάμ Bubba για να ψαρέψουν μαζί γαρίδες καθώς πίστεψε στα λόγια του όταν του έλεγε: “Τέλος πάντων, όπως έλεγα, οι γαρίδες είναι ο καρπός της θάλασσας. Μπορούν να ψηθούν στο μπάρμπεκιου, να μαγειρευτούν, να ψηθούν ελαφρά, να μαγειρευτούν στον ατμό, να σοταριστούν. Μπορείτε να φτιάξετε σουβλάκια γαρίδας, γαρίδες κρεόλ, γαρίδες στιφάδο. Τηγανητές γαρίδες, σε βαθύ τηγάνι, ή ελαφρά περασμένες στο τηγάνι. Γαρίδες με ανανά, γαρίδες με λεμόνι, γαρίδες με καρύδα, γαρίδες με πιπεριές, γαριδόσουπα, γαρίδες με κρεμμύδια, γαριδοσαλάτα, γαρίδες με πατάτες, μπιφτέκι γαρίδας, σάντουιτς με γαρίδες... Αυτό, νομίζω πως αυτό είναι.”
Ναι… και έτσι μ’ αυτό τον τρόπο βρίσκεσαι και ταξιδεύεις σε άλλους τόπους. Όπως εδώ στον αμερικανικό φτωχό Νότο των μαύρων Bubba και του κόσμου τους. Εκεί στις νοτιοανατολικές πολιτείες της Αμερικής, στις Καρολίνες, στις Βιρτζίνιες, το Τενεσί, το Κεντάκι, τη Τζόρτζια, την Αλαμπάμα, το Μισισίπι, τη Φλόριντα, το Τέξας, τη Λουιζιάνα, το Μέριλαντ και το Ντέλαγουερ. Εκεί που οι όπου ίσχυε η δουλεία των ανθρώπων μέχρι και πριν το 1860.
Οταν οι Αφρικανοί με τη βία μεταφέρθηκαν από τους δουλέμπορους στις Ηνωμένες Πολιτείες, τότε ήταν που τους αφαιρέθηκε και ο πολιτισμός τους.
Από τα μέσα του 15ου αιώνα μέχρι και τα τέλη του 19ου, οι Αφρικανοί υπόδουλοι στοιβάζονταν στα χαμηλοτάβανα αμπάρια των πλοίων, αλυσοδεμένοι με άλλους ανθρώπους που δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα, ούτε μοιράζονταν την ίδια κουλτούρα.
Από τους αιμοσταγείς εμπόρους των αθώων ψυχών υπήρξε μια συντονισμένη προσπάθεια να κρατήσουν τους με κοινή καταγωγή βίαια απαχθέντες χωριστά προκειμένου να τους αποδυναμώσουν αλλά και να εξαλείψουν την επικοινωνία μεταξύ τους λόγω του φόβου τους για κάποια εξέγερση.
Στους “υπόδουλους» απαγορεύτηκε να εκτελούν παραδοσιακές τελετές της πατρίδας τους ή να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, έτσι έγιναν δημιουργικοί στο πώς θα μπορούσαν να διατηρήσουν μέρος του πολιτισμού τους χωρίς να τιμωρηθούν.
Από την αρχή λοιπόν της αμερικανικής Ιστορίας, η κουλτούρα των Αφροαμερικανών αναπτύχθηκε χωριστά από αυτήν του κυρίαρχου πολιτισμού επειδή απαγορεύτηκε στον μαύρο πληθυσμό να συμμετέχει παρά μόνον ως... αξιοθέατα που τραγουδούσαν ή χόρευαν για τη διασκέδαση των λευκών αφεντικών τους.
Οι μαύροι Αμερικανοί από την πρώτη στιγμή που αποβιβάστηκαν στη νέα πατρίδα τους «παρήγαγαν» τέχνη, η οποία όμως πολύ πρόσφατα ιστορικά ενσωματώθηκε στον γενικό πολιτισμό της απέραντης χώρας.
Η αφροαμερικανική τέχνη πρέπει να γνωρίζουμε πως είναι βαθιά συνυφασμένη με την ιστορία του αγώνα του μαύρου πληθυσμού ενάντια στην αποικιακή σκλαβιά και τις φυλετικές διακρίσεις, υπέρ του κινήματος για πολιτικά δικαιώματα, μέχρι πρόσφατα και τους ακτιβιστές του κινήματος «Black Lives Matter».
Η αφροαμερικανική τέχνη λοιπόν είναι ένας ευρύτερος όρος που περιγράφει τις εικαστικές τέχνες της αμερικανικής μαύρης κοινότητας, οι οποίες είναι επηρεασμένες από διάφορες πολιτιστικές παραδόσεις, όπως αυτές της Αφρικής, της Ευρώπης και της Αμερικής.
Οι παραδοσιακές αφροαμερικανικές μορφές τέχνης περιλαμβάνουν την γκάμα των πλαστικών τεχνών, από την ύφανση καλαθιών, την κεραμική και την υφαντική έως την ξυλογλυπτική και βέβαια τη ζωγραφική.
Οι πρώτοι Αφροαμερικανοί ζωγράφοι είναι δύο κατηγορίες υπόδουλων που επιβίωσαν στην αποικιακή Αμερική: εκείνοι που δημιούργησαν έργα για προσωπική τους χρήση και εκείνοι που τα δημιούργησαν για δημόσια. Μεταξύ του 17ου και των αρχών του 19ου αιώνα θαυμαστά αντικείμενα διασώθηκαν, όπως μικρά τύμπανα, υφαντά, ειδώλια από σφυρήλατο σίδερο, καλάθια, κεραμικά αγγεία και σμιλευμένες ταφόπλακες.
Ενώ τον 19ο αιώνα οι μαύροι καλλιτέχνες είναι λιγοστοί, έρχεται το «Harlem Renaissance» (1918-1937) να φέρει ένα τσουνάμι από Αφροαμερικανούς εικαστικούς δημιουργούς. Ηταν σε θέση πλέον να πληρώσουν την εκπαίδευσή τους για να αποκτήσουν πτυχία στις τέχνες.
Οι εικαστικοί καλλιτέχνες της «Αναγέννησης του Χάρλεμ» τείνουν να επισκιάζονται από συγγραφείς και μουσικούς, όμως οι εικαστικές τέχνες της περιόδου ήταν σημαντικότατες. Εμπνευσμένοι δημιουργοί έπαιξαν τεράστιο ρόλο στη δημιουργία της μαύρης αισθητικής σε έναν κόσμο τέχνης που δεν θα τους δεχόταν εύκολα.
Αν και η Μεγάλη Υφεση (1929-1939) κατέστρεψε οικονομικά τη χώρα, δημιούργησε ευκαιρίες για τους Αφροαμερικανούς καλλιτέχνες. Με τη βοήθεια του Works Progress Administration (WPA), η Augusta Savage κατάφερε να ηγηθεί του Harlem Community Center, που ενθάρρυνε και προστάτευσε τους μαύρους καλλιτέχνες ώστε να δημιουργήσουν και να αναβαθμίσουν την τέχνη τους εκείνη τη δύσκολη εποχή.
Τη δεκαετία του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960 σημειώθηκε μείωση στην εμφάνιση Αφροαμερικανών καλλιτεχνών, καθώς τη χώρα απασχολούν περισσότερο τα ζητήματα ισότητας αλλά και φυλετικών διακρίσεων. Υπήρχε όμως ένα κίνημα για τη διατήρηση της κληρονομιάς των Αφροαμερικανών μέσω της δημιουργίας μουσείων, ώστε να διασωθεί η πλούσια ιστορία τους.
Καθώς στα τέλη της δεκαετίας του 1960 το «Black Power Movement» (Κίνημα της Μαύρης Δύναμης) ανέβαινε, το ίδιο έγινε και με το Κίνημα των Μαύρων Τεχνών (Black Arts Movement). Τότε είναι που δημιουργούνται πολλές συλλογικότητες μαύρων καλλιτεχνών με σκοπό να εμπνεύσουν «μαύρη υπερηφάνεια» και να υπάρξει φυλετική ενδυνάμωση μεταξύ των μελών τους.
Από την δεκαετία του 80 μέχρι και τη νέα χιλιετία μέχρι και σήμερα,μαύροι καλλιτέχνες συνεισφέρουν σημαντικά στο μεγαλύτερο αμερικανικό πολιτιστικό τοπίο με την τέχνη τους, φέρνοντας στο έργο τους την πολύτιμη κληρονομιά τους αλλά και με πορεία αναγέννησης της σύγχρονης μαύρης τέχνης.
Αυτήν την εποχή στην Βασιλική Ακαδημία Tεχνών (Royal Academy of Arts) στο Πικαντίλι εδώ στο Λονδίνο φιλοξενείται μια σημαντική έκθεση με τίτλο “Souls Grown Deep like the Rivers” (Οι Ψυχές Μεγαλωμένες Βαθιά σαν τα Ποτάμια) αναδεικνύοντας αριστουργήματα από Μαύρους καλλιτέχνες, στις Νοτιοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής που δημιούργησαν μερικά από τα πιο εντυπωσιακά και έξυπνα έργα του περασμένου αιώνα.
Αυτή η έκθεση ορόσημο παρουσιάζει μια οπτική αφήγηση της ιστορίας του Αμερικανικού Νότου όπου γενιές μαύρων καλλιτεχνών έχουν σφυρηλατήσει μια μοναδική παράδοση Τέχνης και τεχνικής.
Δουλεύοντας σχεδόν χωρίς τις καθιερωμένες εικαστικές πρακτικές, έχουν δημιουργήσει αριστουργήματα που αρθρώνουν το οδυνηρό παρελθόν της Αμερικής, δηλαδή, την απάνθρωπη πρακτική της δουλείας, τις σκληρές πολιτικές διαχωρισμού της εποχής των νόμων Jim Crow που επέβαλαν τον φυλετικό διαχωρισμό και τον θεσμοθετημένο ρατσισμό αλλά και το Κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων.
Στις μεγάλες αίθουσες και τις γκαλερί του Burlington House απλώθηκαν64 συναρπαστικές δημιουργίες 34 καλλιτεχνών, κατασκευασμένες από τα μέσα του 20ου αιώνα έως σήμερα, κυρίως από τη συλλογή του Souls Grown Deep Foundation, της Ατλάντα και Τζόρτζια.
Η έκθεση δανείζεται τον τίτλο της “Souls Grown Deep like the Rivers” από το ποίημα με τίτλο “The Negro Speaks of Rivers” (1921), του μαύρου ακτιβιστή και ποιητή της “Αναγέννησης του Χάρλεμ (Harlem Renaissance)”, Langston Hughes (Λάνγκστον Χιουζ),
Συγκεντρώνει γλυπτά, πίνακες ζωγραφικής, ανάγλυφα, σχέδια και παπλώματα πάτσγουορκ -όπως από τους διάσημους εφαπλωματοποιούς του Gee’s Bend, της Αλαμπάμα και των γειτονικών κοινοτήτων του Rehoboth και της Alberta-, τα περισσότερα από τα οποία εμφανίζονται στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και την Ευρώπη για πρώτη φορά.
Κατασκευασμένα με “τοπικά” υλικά, όπως πηλό, ξύλα παρασυρμένα και σμιλεμένα από νερό, ρίζες, χώμα, ανακυκλωμένα και χυτά αντικείμενα, τα καλλιτεχνήματα θέτουν ζητήματα παγκόσμιας φύσης: από την οικονομική ανισότητα, την καταπίεση και την κοινωνική περιθωριοποίηση, μέχρι τη σεξουαλικότητα, την επιρροή του τόπου και της μνήμης των προγόνων. Έργα και ημέρες που έχουν διαμορφώσει και εμπλουτίσει αυτό που σήμερα κατανοούμε και θαυμάζουμε ως Αμερικάνικό Νότο.
Ένας φαλακρός αετός κατασκευασμένος από ρίζα δέντρου, ξύλα στρογγυλεμένα από το νερό του ποταμού, ένα πάπλωμα γεωμετρικά στοιχισμένο από μπλε τζιν που ντύνεται με κόκκινο κοτλέ. ένα κρανίο ζώου με κούφια μάτια, τοποθετημένο σε σπασμένο βινύλιο και ένα σκουριασμένο πικάπ. Το “Souls Grown Deep like the Rivers” είναι γεμάτο εντυπωσιακά αριστουργήματα, συχνά συναρμολογημένα από περίεργα υλικά.
Ο αντίκτυπος των νότιων τοπίων μπορεί να γίνει αισθητός σε μεγάλο μέρος του έργου, μερικές φορές κυριολεκτικά καθώς αρκετοί καλλιτέχνες χρησιμοποιούν οργανικά υλικά όπως λάσπη, φυτά και ξύλα που έχουν ληφθεί από τη γη γύρω τους.
Επίσης πολλοί καλλιτέχνες έφτιαξαν τα έργα τους από υλικά που βρέθηκαν και ανακυκλώθηκαν στα έργα τους. Στα χέρια αυτών των δημιουργών, αντικείμενα που έχουν πεταχτεί ή αγνοηθεί ανακτώνται και μετατρέπονται σε έργα τέχνης. Αυτή η μεταμόρφωση γίνεται μέρος του μηνύματος του έργου, ένας θρίαμβος της φαντασίας επί του ρατσισμού και της οικονομικής στέρησης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μερικούς από τους πιο ισχυρούς πίνακες, γλυπτά, παπλώματα και συνθέσεις του εικοστού αιώνα με πολλαπλά μηνύματα και αποδέκτες.
Η έκθεση παρουσιάζει μοναδικές αφροαμερικανικές καλλιτεχνικές παραδόσεις και μεθόδους οπτικής αφήγησης. Αντικατοπτρίζεται παραστατικά η ξεχωριστή δημιουργικότητα των καλλιτεχνών σε αυτήν την έκθεση έχει δημιουργήσει έργα τέχνης των οποίων τα θέματα και το υλικό συχνά αντηχούν την οδυνηρή ιστορία του Νότου
Οι καλλιτέχνες στην έκθεση είναι οι Mary Lee Bendolph (γενν. 1935), Thornton Dial (1925-2016), Ralph Griffin (1925-1992), Lonnie Holley (γεν. 1950), Ronald Lockett (1965-1998), Joe Minter ( γεν. 1943), Loretta Pettway (γεν. 1942), Nellie Mae Rowe (1900-1982), Mary T. Smith (1905-1995), James 'Son Ford' Thomas (1926-1993) και Purvis Young (1943-2010), μεταξύ άλλων.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους καλλιτέχνες απέκτησαν τις δεξιότητές τους στη δημιουργία καλλιτεχνημάτων, μαθαίνοντας από μέλη της οικογένειας τους, μέντορες και φίλους, καθώς και μέσω πειραματισμού. Η δεινή οικονομική τους κατάσταση και η έλλειψη πόρων - αποτέλεσμα του συστημικού ρατσισμού στο Νότο - ώθησαν τη δημιουργικότητά τους σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούσαν φυσικά υλικά, ανακυκλωμένα υλικά και έβρισκαν αντικείμενα για να πραγματοποιήσουν τα έργα τέχνης τους.
Καθώς οι περισσότεροι καλλιτέχνες δεν είχαν πρόσβαση σε επίσημους χώρους τέχνης, συχνά το μόνο μέρος που μπορούσαν να εκθέσουν τα έργα τους ήταν στις αυλές τους. Το «Yard Show» είναι μια βαθιά ριζωμένη παράδοση του Νότου όπου καλλιτέχνες τακτοποιούσαν τα γλυπτά, τους πίνακες και τις συνθέσεις τους στην ιδιοκτησία τους.
Ο δημιουργός Joe Minter είναι περισσότερο γνωστός για τη δημιουργία ενός από τους μεγαλύτερους τέτοιους χώρους στον Αμερικανικό Νότο που ονομάζεται «African Village», κοντά στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα.
Τη διαγενεακή μετάδοση της γνώσης για τη δημιουργία τέχνης μπορούμε επίσης εμφανώς να την διακρίνουμε στην κοινότητα κατασκευής παπλωμάτων του Gee’s Bend. Στην έκθεση παρουσιάζεται μια επιλογή έργων των Gee’s Bend Quiltmakers από τη δεκαετία του 1930 έως το 2021.
Οι Gee's Bend Quiltmakers είναι μια κοινότητα γυναικών καλλιτεχνών που ζουν στο Gee's Bend, επίσημα γνωστό ως το χωριό Boykin της Αλαμπάμα, ένα απομακρυσμένο χωριουδάκι σε μια αναστροφή του ποταμού Αλαμπάμα. Αυτή η τοπική απομόνωση δημιούργησε ένα μοναδικό περιβάλλον για την καλλιτεχνική τους πρακτική. Οι κάτοικοι είναι σχεδόν όλοι απόγονοι υπόδουλων ανθρώπων που εργάζονταν στην αρχική φυτεία Pettway και πολλοί φέρουν το όνομα του σκλάβου προγόνου μέχρι σήμερα. Σχεδιασμένα από ανάγκη, αυτά τα ζωηρά, πολυεπίπεδα υφαντά έργα θεωρούνται τώρα ως ένα σημαντικό κεφάλαιο της σύγχρονης τέχνης στην Αμερική.
Όπως σε ολόκληρο τον κόσμο της τέχνης, το έργο σε αυτή την έκθεση είναι προσωπικό και καθολικό, χρησιμοποιώντας μεμονωμένες ιστορίες και εμπειρίες για να εκφράσει αυτό που μας κάνει ανθρώπους.
Η τέχνη είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί να έχει ένα κοινό νήμα που ενώνει τις καρδιές όλων των ανθρώπων. Η τέχνη είναι για καθολική κατανόηση.
Γεννημένοι μεταξύ 1887 και 1965, πολλοί από τους καλλιτέχνες της έκθεσης μεγάλωσαν την εποχή του απεχθών νόμων Jim Crow. Το έργο τους αντιμετωπίζει την κληρονομιά της δουλείας και τις ανισότητες, που συνεχίζουν να βιώνουν οι μαύροι στην Αμερική και σήμερα. Ορισμένα κομμάτια παρουσιάζουν γραφικές απεικονίσεις της βίας που ασκήθηκε εναντίον των Μαύρων, μέσα όμως από τις αφρικανικές παραδόσεις που οι καλλιτέχνες είχαν κληρονομήσει ή μελετήσει. Το “Souls Grown Deep like the Rivers” πραγματεύεται την ιστορία του ρατσισμού, της εκμετάλλευσης και της ανισότητας στον αμερικανικό Νότο και τη διαρκή επίδρασή του μέχρι τις μέρες μας.
Παράδοση και νέες ιδέες σε πολύτιμα εκθέματα που εντυπωσιάζουν απλωμένα σε μεγάλες γκαλερί με σκούρους τοίχους. Αναδεικνύεται στιβαρά η περίοπτη θέση τους στην αμερικανική ιστορία και τον κόσμο της τέχνης.
Τα έργα που παρουσιάζονται λοιπόν είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα σύνολο προσωπικών δηλώσεων σχετικά με την ταυτότητα ή τις καταγεγραμμένες στιγμές στην Ιστορία. Εχουν δύναμη, ομορφιά και νόημα που εκτείνονται πέρα από την κατηγοριοποίηση για να επιτύχουν διαχρονική και παγκόσμια γοητεία.
Η αφροαμερικανική τέχνη είναι βαθιά συνυφασμένη με την ιστορία της φυλής, σε μια πορεία επιβίωσης και αξιοπρέπειας από τη σκλαβιά στο κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων, μέχρι σήμερα και το μέλλον. Αυτή η έκθεση μας δίνει την μοναδική ευκαιρία όχι μόνο να συγκινηθούμε από αυτά τα σύγχρονα αριστουργήματα αλλά και να ανακαλύψουμε τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από αυτά.
----------------------
**Πληροφορίες για την έκθεση “Souls Grown Deep like the Rivers” , στη Βασιλική Ακαδημία Tεχνών (Royal Academy of Arts) του Λονδίνου μπορείτε να βρείτε εδώ: https://www.royalacademy.org.uk/exhibition/souls-grown-deep
---------------
**Photo: PARIS BRENTAS, A.KATSIOULA
Comentarios