Mike Kelley / Μάικ Κέλι : ο πρωτοπόρος Αμερικανός, ασχολήθηκε με όλα τα είδη τέχνης. Η επιδραστική και πειραματική πρακτική του κυμάνθηκε από σχέδια και κολάζ μέχρι βίντεο, παραστάσεις και εγκαταστάσεις πολυμέσων, δημιουργώντας ενός είδους “dark pop art”
------------
Δείτε το videopodcast στο YouTube κάνοντας κλικ επάνω
Ακούστε το podcast στο Spotify κάνοντας κλικ επάνω, ή στο Spotify for creators κάτω
--------------------
Από την Αγνή Κατσιούλα
---------------------
Με βάση τα μέσα ενημέρωσης, τη λαϊκή και underground κουλτούρα, τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία και το ιστορικό υλικό, τα ριζοσπαστικά έργα του αυτόχειρα Mike Kelley / Μάικ Κέλι αμφισβητούν τα συστήματα πεποιθήσεων και τις θεσμικές δομές που διαμορφώνουν τους κοινωνικούς μας ρόλους. Εμπνεόμενος από αντικείμενα της καθημερινότητας και της λαϊκής κουλτούρας, φτιάχνει γλυπτά, εγκαταστάσεις, παραστάσεις, ταινίες, σχέδια, μουσική, πίνακες, φωτογραφίες, κλωστοϋφαντουργικά έργα, εξερευνώντας ασυνήθιστες ιδέες, συχνά με χιούμορ. Καινοτόμος, με διεισδυτική ματιά και αντίληψη, άντλησε έμπνευση από τα πάντα γύρω του, διερευνώντας θέματα τόσο διαφορετικά κάθε φορά όπως οι αμερικανικές ταξικές διαφορές, η σεξουαλικότητα, η καταπιεσμένη μνήμη, τα συστήματα της θρησκείας και της υπερβατικότητας, και η post-punk πολιτική, επηρεάζοντας με το εκπληκτικό στιλ του τις νεότερες γενιές καλλιτεχνών.
**Αφορμή η έκθεση “Mike Kelley: Ghost and Spirit” στην Tate Modern, στο Λονδίνο, η πρώτη μεγάλη παρουσίαση των έργων του στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στην μεγαλειώδη παρουσίαση, ανακαλύψαμε τους περίτεχνους, προκλητικούς και φανταστικούς κόσμους που δημιούργησε αυτός ο πειραματικός καλλιτέχνης και ιχνηλατήσαμε το καταπληκτικό του έργο που έκανε αυτόν τον σύγχρονο καλλιτέχνη τόσο, μα τόσο μοναδικό.
------------
Μουντός, άχρωμος και μονότονος ο κόσμος που μας τυλίγει αυτόν τον χειμώνα. Κάθε μέρα που περνά φέρνει και κάτι χειρότερο στο μιντιακό προσκήνιο. Κλείνουμε τα παράθυρα των τηλεοράσεων και των κοινωνικών μέσων και ξαφνικά μένουμε μόνοι, σε ένα κόσμο που τον φτιάξαμε πλέον χωρίς την άμεση επαφή αγαπημένων και γνωστών. Ένας κόσμος περίεργος μας περιβάλλει, και εμείς σ΄ αυτόν τον κόσμο των ραγδαίων αλλαγών προσπαθούμε να παραμείνουμε τα κοινωνικά “φυσιολογικά” όντα που μεγαλώσαμε.
Κλείνουμε τα ηλεκτρονικά παράθυρα και βγαίνουμε στον πραγματικό κόσμο, που πλέον φαντάζει σαν το δυστοπικό μέλλον που κάποτε διαβάσαμε. Άνθρωποι, τόσο διαφορετικοί άνθρωποι γύρω μας με μάσκες και προσωπεία που φοριούνται από όλους με επιτυχία κρύβοντας το αυθεντικό συναίσθημα και χαρακτήρα. Μπορεί μάλλον αυτό να διδαχθήκαμε από τα σμάρτφον και τα απλικέισιον τα πανδημικά χρόνια της καραντίναςκαι της κοινωνικής ζωής, καθώς βιαστικά περνάμε το δάχτυλο ανεβοκατεβάζοντας τις ζωές μας για λάικ.
Γίναμε μασκοφόροι, ναι μασκοφόροι της καθημερινότητας που από επιλογή κρύβονται πίσω από μυστικά, ψιθύρους, άλλες ταυτότητες, άλλες προσωπικότητες, συνήθειες και ιδιοσυγκρασίες. Άντρες και γυναίκες με συμπεριφορές ρόλων, πρόσωπα ηθοποιίας, πίσω από απαστράπτοντα χαμόγελα, καλυμμένα βλέμματα, χαρακτήρες βγαλμένοι λες με μάσκες από την commedia dell'arte.
Κι όταν πέσουν οι μάσκες; Αλήθεια απογυμνώνεται ποτέ πραγματικά ένας προσωπιδοφόρος; Προβάλει ποτέ το αληθινό πρόσωπο και ο χαρακτήρας τού “μεταμφιεσμένου” ή θα μείνει ένας “μασκαράς” που του επιτρέπουμε συστηματικά να μας “εξαπατά”; Υπερβολικοί, υπερφίαλοι άλλες φορές, μα και τόσο προβλέψιμα αδιάφοροι άλλες.
Βέβαια, ίσως κάποιες φορές όπως μας λένε και οι ψυχολόγοι να χρειάζεται να φορέσεις μια “μάσκα”, να παίζεις έναν ρόλο, να αναθέσεις για την ακρίβεια έναν ρόλο στον εαυτό σου, όταν δεν αντέχεται η καθημερινότητα, ή ακόμα και κάθε φορά που αφήνεις την ασφάλεια του “μέσα” σου και βουτάς στον σκληρό “έξω κόσμο” που πρέπει να αντιμετωπίσεις.
Ναι, αν το δούμε λίγο πιο γενικά στην πραγματική ζωή, θα κατανοήσουμε γιατί είναι κάποιοι συνάνθρωποι μας που λατρεύουν πραγματικά, τις απόκριες, το Halloween τις μάσκες και τις μεταμφιέσεις. Λατρεύουν να δημιουργούν και να “παίρνουν” πάνω τους χαρακτήρες άλλων πραγματικών ή φανταστικών προσώπων, ζώων, πραγμάτων ή καταστάσεων. Βιώνουν την διαφορετικότητα, δημιουργούν ιστορίες και αναμνήσεις με την άλλη οντότητα του ρόλου που επέλεξαν.
Το Halloween ήταν η αγαπημένη γιορτή του Mike Kelley. Αυτός ο μοναδικός Αμερικανός καλλιτέχνης θεωρείται ως ένας από τους πιο σημαντικούς της εποχής μας και δημιούργησε έργα βαθύτατα καινοτόμα, εμπνεόμενος από την αμερικάνικη λαϊκή κουλτούρα, όμως με νεωτερισμούς και εναλλακτικές παραδόσεις –θέτοντας τις βάσεις σε κάθε δημιουργία του όχι μόνο για δίκη του ενδοσκόπηση αλλά και του κοινωνικού συνόλου. Η καλλιτεχνική του έκφραση είναι παράλληλα σκοτεινή και ξέφρενη.
Ο Kelley λοιπόν, γοητεύτηκε από τη θεατρική και επαναστατική φύση του Halloween, αυτής της ετήσιας γιορτής, όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να βγουν έξω από την κανονική τους συμπεριφορά και να προσποιηθούν ότι είναι κάποιος ή κάτι άλλο. Αυτό είχε αντίκτυπο στο έργο του.
Ήταν πολύ περίεργος για τη δημοτικότητα των χαρακτήρων που ντυνόταν στις φωτογραφίες, στα βίντεο, στις περφόρμανσες. Του άρεσε να εκφράζεται μέσα από φανταστικούς χαρακτήρες ή μυστηριώδη όντα όπως φαντάσματα και πνεύματα, και δεν έχανε την ευκαιρία να εκτελεί τελετουργίες που συνήθως δεν γίνονται αποδεκτές στην κοινωνία.
Ο Mike Kelley γεννήθηκε (27 Οκτωβρίου 1954) στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν σε μια ρωμαιο-καθολική οικογένεια της εργατικής τάξης. Στα πρώιμα χρόνια του ασχολήθηκε με τη μουσική σκηνή της πόλης του, που γέννησε μπάντες όπως οι Iggy και οι Stooges και υπήρξε μέλος μουσικών σχημάτων.
Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν το 1976 και μετακόμισε στο Λος Άντζελες όπου το 1978 αποφοίτησε από το California Institute of the Arts , με Master of Fine Arts , με λαμπρούς δασκάλους τους John Baldessari, Laurie Anderson, David Askevold και Douglas Huebler
Εκεί στην Πόλη των Αγγέλων της Δυτικής Ακτής, εγκαταστάθηκε, έζησε και εργάστηκε από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 μέχρι τον τραγικό του θάνατο (31 Ιανουαρίου 2012) όταν αυτοκτόνησε μέσω δηλητηρίασης από μονοξείδιο του άνθρακα στο σπίτι του στη Νότια Πασαντίνα της Καλιφόρνια, στην ηλικία των 57 ετών μόλις. Πιστεύεται ότι ο Kelley έπασχε από κατάθλιψη.
Για πάνω από τριάντα πέντε χρόνια στην καριέρα του, εργάστηκε και πειραματίστηκε σε διάφορα μέσα. Δημιούργησε σχέδια σε χαρτί, γλυπτική, παραστάσεις, μουσική, βίντεο, φωτογραφία, εγκαταστάσεις, κολάζ (assemblage), κριτικά κείμενα και ζωγραφική. Μιλώντας ο ίδιος για το πρώιμο έργο του και τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες-πειραματισμούς ο Kelley είχε πει, «η είσοδος μου στον κόσμο της τέχνης ήταν μέσω της αντι-κουλτούρας, όπου ήταν κοινή πρακτική να αντλεί κανείς υλικό από τη μαζική κουλτούρα και τη «διαστροφή» του έτσι ώστε να ανατρέψει ή να μεταβάλει το νόημα της... Η μαζική κουλτούρα διερευνάται εξονυχιστικά προκειμένου να ανακαλύψεις τι είναι κρυμμένο, καταπιεσμένο, μέσα της».
Μέσα από την τέχνη του, διερευνώνται θέματα τόσο διαφορετικά κάθε φορά όπως οι αμερικανικές ταξικές διαφορές, η σεξουαλικότητα, η καταπιεσμένη μνήμη, τα συστήματα της θρησκείας και της υπερβατικότητας, και η post-punk πολιτική. Έφερε στις δημιουργίες του με όλα αυτά τα θέματα, μια τόσο διεισδυτική κριτική ματιά, με άφθονο αυτοσαρκαστικό χιούμορ και αναγνωρίζεται ευρέως ως ένας καλλιτέχνης που σημάδεψε την εποχή μας.
Δεν είναι τυχαίο πως όταν βρέθηκε νεκρός μετά την αυτοκτονία του στην Νότια Πασαντίνα ένα αυθόρμητο μνημείο για τον Kelley χτίστηκε σε ένα εγκαταλελειμμένο υπόστεγο κοντά στο στούντιό του στο Highland Park της πόλης του Λος Άντζελες. Ένα ανώνυμο κάλεσμα μέσω του Facebook για να βοηθήσουν να οικοδομηθεί το «MORE LOVE HOURS THAN CAN EVER BE REPAID AND THE WAGES OF SIN (1987)»(ονομασία παλιότερου έργου του) με υλικά που χρησιμοποιούσε και ο καλλιτέχνης, έφερε πλήθος ανθρώπων που έστησαν ένα «βωμό αμετανόητου συναισθηματισμού». Για ένα μήνα το μνημείο συμπληρωνόταν συνεχώς με υλικά από τους θαυμαστές του και το Μάρτιο του 2012 δόθηκε στο «Ιδρυμα Mike Kelley» που φτιάχτηκε από τον ίδιο τον καλλιτέχνη το 2008 για να διαχειρίζεται το έργο του.
Ο Kelley εμπνεύστηκε από πολλά είδη μουσικής και ερμηνείας στο έργο του, από ποπ, φολκ και τζαζ μέχρι μουσικό θέατρο, θρησκευτικές τελετές, ακόμη και κωμωδία slapstick.
Ενώ σπούδαζε τέχνη σε διάφορα πανεπιστήμια τη δεκαετία του 1970, ο Kelley συμμετείχε στα συγκροτήματα Destroy All Monsters και The Poetics. Θα επέστρεφε για να δουλέψει με αυτά τα συγκροτήματα και πολλά άλλα σχήματα καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Συνεργάστηκε με το ροκ συγκρότημα Sonic Youth σε διάφορα πρότζεκτ, συμπεριλαμβανομένου του εξωφύλλου για το άλμπουμ τους Dirty του 1992, το οποίο περιείχε το γνωστό του έργο τέχνης Ahh…Youth!. Αν και ο Kelley δεν είχε επίσημη μουσική εκπαίδευση, του άρεσε να πειραματίζεται με το θόρυβο και τον ήχο στη δουλειά του. Ένας μοναδικός ήχος που μπορείτε να αφουγκραστείτε σε πολλά από τα ηχητικά του κομμάτια είναι το απότομο, ψηλό τρίξιμο που κάνουν τα παιχνίδια.
Ο Mike Kelley ασχολήθηκε με όλα τα είδη τέχνης. Δημιούργησε γλυπτά και εγκαταστάσεις, παραστάσεις, ταινίες, σχέδια, μουσική, πίνακες ζωγραφικής, φωτογραφίες, κλωστοϋφαντουργικά έργα – σχεδόν όλα όσα μπορεί να φτιάξει ένας καλλιτέχνης!
Εμπνευσμένος από πράγματα από την καθημερινή ζωή και τη λαϊκή κουλτούρα, χρησιμοποίησε αντικείμενα όπως γεμιστά παιχνίδια, κόμικς και σχολικές επετηρίδες για να εξερευνήσει πώς σκέφτονται και ζουν οι άνθρωποι μέσα από φανταστικές δημιουργίες, κοινωνικές δομές και συστήματα πεποιθήσεων. Στον Kelley άρεσε να εξερευνά ασυνήθιστες ιδέες, χρησιμοποιώντας συχνά χιούμορ. Δεν ακολούθησε αυτό που ήταν δημοφιλές ή αποδεκτό από τον κόσμο της τέχνης και αντιθέτως αμφισβήτησε τι θα μπορούσε να είναι η τέχνη και τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης.
Επίσης πολλά από τα έργα τέχνης του Kelley διερευνούν πόσο ατελείς και αναξιόπιστες μπορεί να είναι οι αναμνήσεις μας. Επηρεασμένος από τη φαντασία και τις συλλογικές μας πεποιθήσεις, τόνισε τον τρόπο με τον οποίο η αλήθεια συχνά αναμειγνύεται με τη μυθοπλασία όταν θυμόμαστε το παρελθόν. Έφτιαξε έργα που εξερεύνησαν τα κενά στη μνήμη του, αφήνοντας το κοινό να μαντέψει για τη δική του ιστορία, την ιστορία της ζωής του.
Ο ίδιος ο Kelley συχνά έπαιξε διαφορετικούς χαρακτήρες στο έργο του, με πιο διάσημο το The Banana Man, το οποίο βασίστηκε σε έναν χαρακτήρα από την αμερικανική παιδική τηλεοπτική εκπομπή Captain Kangaroo. Ο Kelley δεν είχε δει ποτέ αυτόν τον χαρακτήρα στην τηλεόραση, έτσι δημιούργησε τη στολή του Banana Man από ιστορίες που διηγήθηκαν οι φίλοι του.
Αυτή την εποχή έχουμε την χαρά και την τύχη να απολαμβάνουμε μια εκπληκτική παρουσίαση του συνολικού έργου του, στην Tate Modern, την μεγάλη Πινακοθήκη εδώ στο κέντρο του Λονδίνου. Είναι η πρώτη μεγάλη έκθεση που διερευνά το έργο του Αμερικανού καλλιτέχνη στο Ηνωμένο Βασίλειο με τίτλο “Mike Kelley: Ghost and Spirit” (Φάντασμα και Πνεύμα). «Φάντασμα είναι κάποιος που εξαφανίζεται», έγραψε. «Μια κενή ιδέα. Το πνεύμα είναι μια ανάμνηση… είναι αυτό που μένει».
Η επιδραστική και πειραματική πρακτική του Kelley κυμαινόταν από σχέδια και κολάζ μέχρι βίντεο, παραστάσεις και εγκαταστάσεις πολυμέσων για τη δημιουργία ενός είδους “dark pop art” (σκοτεινής ποπ αρτ). Με βάση τα μέσα ενημέρωσης, τη λαϊκή και underground κουλτούρα, τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία και το ιστορικό υλικό, τα ριζοσπαστικά έργα του αμφισβητούν τα συστήματα πεποιθήσεων και τις θεσμικές δομές που διαμορφώνουν τους κοινωνικούς μας ρόλους.
Στις μεγάλες αίθουσες των γκαλερί εκτείνεται ολόκληρη η καριέρα του Kelley, καθώς η έκθεση σηματοδοτεί μια σπάνια ευκαιρία για το νέο κοινό να ανακαλύψει τους περίτεχνους, προκλητικούς και ευφάνταστους κόσμους που δημιούργησε, και οι οποίοι συνεχίζουν να αντηχούν στους χώρους της πρωτοπορίας για πάνω από μια δεκαετία μετά το θάνατό του.
Ναι, ανακαλύπτουμε, τους περίτεχνους, προκλητικούς και φανταστικούς κόσμους που δημιούργησε αυτός ο πειραματικός καλλιτέχνης και ιχνηλατούμε το καταπληκτικό του έργο που έκανε αυτόν τον σύγχρονο καλλιτέχνη τόσο, μα τόσο μοναδικό.
Η έκθεση περιστρέφεται πάνω σε ένα σενάριο για μια απραγματοποίητη παράσταση του Kelley με τίτλο Under a Sheet/Existance Problems [Κάτω από ένα φύλλο/Προβλήματα ύπαρξης] που φυλάσσεται στο αρχείο του καλλιτέχνη. Το σενάριο εξερευνά την ιδέα του φαντάσματος που εξαφανίζεται ενώ το πνεύμα παραμένει. Αυτές οι ιδέες υποδεικνύουν τη δια βίου εξερεύνηση της απουσίας, της τελετουργίας και της ταυτότητας του Kelley, επηρεασμένη σε μεγάλο βαθμό από την καθολική του ανατροφή.
Ξεκινώντας με τις πρώιμες παραστάσεις του Kelley που δημιουργήθηκαν ενώ σπούδαζε στο Ινστιτούτο Τεχνών της Καλιφόρνια (CalArts) το 1976–8, η έκθεση παρουσιάζει ένα από τα πιο σημαντικά και ανησυχητικά έργα του, το The Poltergeist, 1979. Δημιουργήθηκε ως μέρος μιας συνεργατικής έκθεσης με τον καλλιτέχνη David Askevold, αυτό το φωτογραφικό έργο με 7 μέρη, απεικονίζει την όψη του Kelley, η οποία εμφανώς εκπνέει κάτι εμφανές, παραπέμποντας σε πνευματιστικές φωτογραφίες εποχής από τις αρχές του 20ου αιώνα.
Η έκθεση περιλαμβάνει έργα από τις δυναμικές πρώιμες εγκαταστάσεις του Kelley, όπως το έργο Monkey Island, 1982–3, και το μεγάλης κλίμακας έργο Half a Man, 1987–91, το οποίο εισάγει τη δουλειά του σε αντικείμενα χειροτεχνίας. Ο καλλιτέχνης έβλεπε τη χειροτεχνία ως μια πράξη αντίστασης ενάντια στην κυριαρχία της μοντερνιστικής ζωγραφικής και γλυπτικής, την οποία και θεωρούσε εγγενώς ανδρική.
Αντίθετα με τα κρατούντα, ο Kelley επέλεξε να δημιουργήσει γλυπτά χρησιμοποιώντας οικεία αντικείμενα, όπως χειροποίητα γεμιστά παιχνίδια και πλεκτές κουβέρτες, επιδιώκοντας να αποτυπώσει τα συναισθήματα του παράξενου στην καθημερινότητα.
Τα φθαρμένα και συχνά βρώμικα μεταχειρισμένα παιχνίδια φτιάχνονται σε πολύχρωμες και παιχνιδιάρικες συνθέσεις, όπως το More Love Hours Than Can Ever Be Repaid και το The Wages of Sin, 1987 και το Ahh...Youth του! -οι φωτογραφίες του 1991, πιο γνωστές από το εξώφυλλο του άλμπουμ των Sonic Youth «Dirty» το οποίο αναφέραμε ήδη.
Αυτά τα έργα, και η μετέπειτα χρήση κασετών ήχου με προφορικά κείμενα από τον Kelley για τη σειρά του Dialogues, “υπονομεύουν” προβοκατόρικα την πρώτη εντύπωση που έχει ο θεατής με τα αθώα παιδικά παιχνίδια, προκαλώντας δεύτερες σκέψεις για το φύλο και τις οικογενειακές δομές εξουσίας, καθώς και μια υποκείμενη αίσθηση του τρομακτικού.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο Kelley αποφάσισε να βασιστεί στη γοητεία του κοινού με την εξομολογητική αφήγηση και πώς αυτή σχετίζεται με διάφορες μορφές συστημάτων πεποιθήσεων, συμπεριλαμβανομένων των θεωριών συνωμοσίας. Κεντρικός ρόλος σε αυτήν την εξερεύνηση ήταν ο ρόλος της μνήμης στο πώς κατασκευάζουμε και κατανοούμε τον κόσμο γύρω μας.
Μια παρουσίαση εικόνων, αντιπροσωπεύει το σημαντικό έργο Educational Complex, 1995, που είναι ένα μεγάλο γλυπτό μοντέλο με αναφορά σε κάθε τόπο όπου ο Kelley είχε εκπαιδευτεί. Η επιρροή αυτού του μνημειώδους έργου διερευνάται μέσω των σχετικών έργων Sublevel, 1998, με βάση το υπόγειο του CalArts, όπου είχε σπουδάσει τη δεκαετία του 1970 και το Relationships Rendered as Fluid 2002 - δύο κρεμαστά κινητά και τα σχετικά σχέδια τους, που παίζουν με τη σχέση του αρχιτεκτονικού χώρου και με τις αναμνήσεις.
Η έκθεση κορυφώνετε με τις μεταγενέστερες εγκαταστάσεις του Kelley που συνέχισαν την εξερεύνηση του ρόλου της μνήμης και της καταπιεσμένης επιθυμίας. Περιλαμβάνουν έργα από το επικό πολυμερές έργο του Kelley Extracurricular Activity Projective Reconstructions, 2000–2011, το οποίο τον περιελάμβανε να επαναλαμβάνει φωτογραφίες εξωσχολικών δραστηριοτήτων που εμφανίζονται σε επετηρίδες γυμνασίου ως μουσικά και θεατρικά βίντεο και γλυπτικές εγκαταστάσεις.
Ο Kelley θεώρησε αυτές τις δραστηριότητες ως ένα μέσο για τους ανθρώπους να παίξουν με φαντασιώσεις και να ξεφύγουν από την κανονική ζωή. Έξι από αυτές τις εγκαταστάσεις παρουσιάζονται σε αυτή την έκθεση, μαζί με τις πρωτότυπες φωτογραφίες που τις ενέπνευσαν.
Ένα σημαντικό σημείο της έκθεσης είναι η μεγάλη σειρά Kandors του Kelley 1999–2011 που ασχολείται με την πόλη Kandor, στον πλανήτη Krypton από τον οποίο το παιδί Kal-El δραπέτευσε στη Γη, όπου έγινε ο Superman.
Αυτά τα φωτισμένα μοντέλα του μυθικού χαμένου σπιτιού του Σούπερμαν, το καθένα διατηρημένο σε ένα γυάλινο βάζο-καμπάνα, σχηματίζουν ένα φανταστικό αστικό τοπίο που υποδηλώνει τα ψυχολογικά βάθη αυτού του εμβληματικού Αμερικανού υπερήρωα.
Δίπλα βρίσκεται το σπίτι του Σούπερμαν στον πλανήτη Κρύπτον, σώθηκε από την καταστροφή με το να συρρικνωθεί και να διατηρηθεί, αλλά είναι καταδικασμένο να μην αποκατασταθεί ποτέ. Ναι, το παρελθόν είναι ένα μέρος που λαχταράμε συνεχώς, αλλά είναι αδύνατο να φτάσουμε.
Υπάρχει ένα σφραγισμένο απλό μεταλλικό δωμάτιο ενσωματωμένο στο μοντέλο από κόντρα πλακέ, που δεσπόζει πάνω από το ένα άκρο του, το οποίο, όπως μας λένε, είναι εξοπλισμένο με μονάδες ραφιών που κρατούν διάφορα φαλλικά αντικείμενα «Αναφορά σε ιστορίες απαγωγής UFO στις οποίες εξωγήινοι ανιχνεύουν ανθρώπους με παρόμοιες συσκευές».
Το τελευταίο μεγάλο δωμάτιο είναι μια συγκλονιστική δίνη από μεγάλες εγκαταστάσεις με σκηνές ζωής από ένα εκπαιδευτικό γυμνάσιο, όπου ο Kelley αναδημιουργεί τις εξωσχολικές δραστηριότητες των εφήβων με ιλιγγιώδη αποτελέσματα για τους θεατές.
Από τη δεκαετία του 1980 ακόμα, οι ιδέες του Kelley για την ταυτότητα, τον πολιτισμό και τη μνήμη συνεχίζουν να αντηχούν τόσο στο κοινό όσο και σε άλλους καλλιτέχνες. Εργάστηκε με κάθε πιθανό μέσο τέχνης, συχνά συνεργαζόμενος με άλλους, και άντλησε έμπνευση από τα πάντα γύρω του, από τη λαϊκή κουλτούρα μέχρι τη φιλοσοφία.
Αυτή η μοναδική και καινοτόμος προσέγγιση άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι σκέφτονταν για την τέχνη και τι μπορούσαν να κάνουν οι καλλιτέχνες.
Η μεγάλη έκθεση που απολαύσαμε στην Tate Modern, εδώ στην βρετανική πρωτεύουσα, είναι ένα μεταθανάτιο αφιέρωμα στον καινοτόμο, με διεισδυτική ματιά και αντίληψη Mike Kelley. Διακρίναμε πως το έργο του, δεν είχε μια καθαρά γραμμική πορεία αλλά επέστρεφε κατ’ επανάληψη σε ορισμένα θεμελιώδη θέματα που συχνά ξεχνιούνται ή κρύβονται κάτω από το χαλί όπως οι καταπιεσμένες αναμνήσεις, ο διαχωρισμός της ατομικότητας και των κοινωνικών δομών αλλά και το ρήγμα ανάμεσα στο ιερό και το βέβηλο.
Η δημιουργική πορεία του, σημαδεύτηκε από εξαιρετική δύναμη κριτικού στοχασμού, αδιάκοπο αυτοπροσδιορισμό και μια δημιουργική, αναπάντεχη χρήση ιδεών και υλικών.
------------
** Πληροφορίες για την έκθεση“Mike Kelley: Ghost and Spirit” στην Tate Modern, στο Λονδίνο, μπορείτε να βρείτε εδώ: https://www.tate.org.uk/whats-on/tate-modern/mike-kelley-ghost-and-spirit
----------
** Photo: A. KATSIOULA
Comments