top of page

Στην κούρσα για το Όσκαρ, το καθηλωτικό ντοκιμαντέρ για την Nan Goldin από την Laura Poitras

Writer's picture: Agni KatsioulaAgni Katsioula

Updated: Feb 10, 2023

“All the Beauty and the Bloodshed”: Η βραβευμένη κινηματογραφίστρια αφηγείται την ζωή και την ακτιβιστική δράση της πρωτοποριακής φωτογράφου

Ακούστε το podcast στο Spotify κάνοντας κλικ επάνω, ή στο Anchor.fm κάτω

Δείτε το videocast στο YouTube κάνοντας κλικ κάτω

--------

Photo από το promote της ταινίας “All the Beauty and the Bloodshed”, ©Nan Goldin
Το poster της ταινίας

Νικήτρια ήδη με το Χρυσό Λιοντάρι στο 79ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, είναι η αριστουργηματική νέα ταινία της βραβευμένης με Όσκαρ το 2015 -με το ντοκιμαντέρ με την υπόθεση Edward Snowden-, Αμερικανίδας σκηνοθέτριας και παραγωγού. Το ντοκιμαντέρ, μας συναρπάζει με μια βαθιά εξιστόρηση, μέσα από slide shows, προσωπικές συνεντεύξεις, πρωτοποριακές φωτογραφίες και σπάνια πλάνα από τον προσωπικό αγώνα της Goldin, ενάντια στη φαρμακευτική δυναστεία Sackler που είναι υπεύθυνη για την συνταγογράφηση και χρήση οπιοειδών. Θύμα εθισμού και η ίδια η διάσημη φωτογράφος, ίδρυσε την οργάνωση Pain (Prescription Addiction Intervention Now) για να αγωνιστεί ενάντια στο «ξέπλυμα της φήμης» του ονόματος Sackler μέσω τεράστιων δωρεών σε μουσεία και γκαλερί. Η ζωή και το φωτογραφικό έργο της Nan Goldin βέβαια είναι ένα συναρπαστικό θέμα από μόνο του καθώς έστρεψε τον φακό στη ζωή της και δημιούργησε ένα ημερολόγιο με προσωπικές στιγμές γεμάτο αγάπη, απώλεια, πόνο, ναρκωτικά, βία, σεξουαλική απελευθέρωση, επικεντρωμένο στη δεκαετία του 80, μια εποχή λίγο πριν ο φόβος του AIDS καταπιεί τον κόσμο

Photo από το promote της ταινίας “All the Beauty and the Bloodshed”, ©Nan Goldin

Φωτογραφικά χρονικά μιας ζωής! Κάποιες φορές αποζητούμε να πιάσουμε στα χέρια μας, τα άλμπουμ της ζωής μας. Να ακουμπήσουμε και να ψηλαφήσουμε στιγμές, ανθρώπους, ζωές, πάνω σε φωτογραφίες, που αρχίζουν να ξεθωριάζουν στη μνήμη μας. Απαθανατίζουμε τις ζωές μας για να καταγράψουμε το γεγονός αλλά και το συναίσθημα, ναι το συναίσθημα που έρχεται και μας καταλαμβάνει ξανά, ακριβώς το ίδιο και απαράλλαχτο, όπως εκείνη την πρώτη φορά, όταν το ζούμε. Ο “φωτογράφος”, -εμείς όλοι δηλαδή-, στρέφει τον φακό μέσα του κατ’ αρχάς. Αποτυπώνει την ανθρώπινη φύση του και την καθημερινότητα με την δική του οπτική, θεώρηση και ματιά.

Κάποιες φορές οι εικόνες των αγαπημένων και οι στιγμές που ζήσαμε, θαμπώνουν σαν παλιές πολαρόιντ που αδυνατίζουν τα χρώματά τους, μπαίνουν βαθιά μέσα στον κόσμο με τις θύμησες και ίσα που διακρίνονται, αμυδρά. Τότε χρειάζεται μια φωτογραφία που ξαφνικά γίνεται ανάμνηση και ανασύρεται από το βάθος της σκέψης, έρχεται ολοζώντανη και πάλι στο προσκήνιο, η στιγμή, ο τόπος, οι άνθρωποι γύρω μας, με την ένταση όλων των αισθημάτων και των αισθήσεων όπως τότε. Νοσταλγία και συναίσθημα!

Nan Goldin, "Nan and Brian in Bed, New York City", 1983. Image Courtesy The Museum of Modern Art, New York, © 2016 Nan Goldin

Κάποιες φορές στη ζωή μας όμως, μια φωτογραφία, μπορεί να αλλάξει ριζικά και να μεταμορφώσει την γενικότερη αίσθηση στην κατανόηση μιας ολόκληρης εποχής. Μερικές φωτογραφίες μάλιστα είναι γροθιά στο στομάχι, ένας μικρός σεισμός που συμβαίνει καθώς περνά στο ταξίδι του χρόνου, η αποτύπωση μιας μικρής στιγμής ιστορίας, γεμάτη με την προσωπική ματιά του φωτογράφου.

Μια φωτογραφική αφήγηση κάποιες φορές τεκμηριώνει τον καταγεγραμμένο κόσμο μας μέσα από την καθημερινότητα πολύ περισσότερο φυσικά και συναισθηματικά από ορισμένα λογοτεχνικά έργα. Κι ενώ κάποιοι φωτογράφοι ισορροπούν ανάμεσα στο υπερφυσικό και το πραγματικό, υπάρχουν και εκείνοι που καταγράφουν με ωμό ρεαλισμό, το χρώμα, την οσμή και τη διάθεση που αποπνέει η εποχή.

Photo από το promote της ταινίας “All the Beauty and the Bloodshed”, ©Nan Goldin

Αυτό ακριβώς κάνει τις φωτογραφίες της Nan Goldin πραγματικά μοναδικές. Αρχίζει από το 1979 να καταγράφει φωτογραφικά ένα ημερολόγιο, μια ωμή αυτοβιογραφική παρουσίαση μέσα από Polaroid, στην αρχή μια Pentax με ευρυγώνιους φακούς και μετά σε πολλά χιλιόμετρα φιλμ που ιχνηλατούν την οπτική της ζωής της και το πνεύμα μιας ολόκληρης εποχής.

Εικόνες εξερευνήσεις του κόσμου, πλάνα με τυχαίες κινήσεις, χρώματα και καταγραφές ενός σύμπαντος. Στιγμιότυπα-πορτρέτα κάτω από ένα υποβλητικό νέο βλέμμα γίνεται μια βαθιά προσωπική αφήγηση που σχηματίζεται από τις εμπειρίες του καλλιτέχνη γύρω από πόλεις στην Αμερική και την Ευρώπη, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, του 1980, και πιο πέρα, μέχρι τις μέρες μας.

Η ίδια η φωτογράφος, η φιγούρα της, είναι στο κέντρο της καταγραφής με συμπρωταγωνιστές, τους ανθρώπους της μποέμ καθημερινότητάς της. Αρπάζει και αποτυπώνει στιγμές αγάπης και απώλειας. Παρακολουθούμε σχέσεις εφήμερες και σχέσεις ζωής ανάμεσα σε πολύτιμα ζευγάρια ανδρών και γυναικών, ανδρών με άνδρες, γυναικών με γυναίκες, φίλοι και εραστές χωρίς ταμπού που παίζουν έξω και μέσα σε υπνοδωμάτια, σε μπαρ, σε φθηνές πανσιόν, σε μπουρδέλα, σε αυτοκίνητα, αλλά και ξαπλωμένοι ανέμελα σε παραλίες.

Nan Goldin, "C.Z. and Max on the Beach, Truro, Massachusetts", 1976. Image Courtesy The Museum of Modern Art, New York, © 2016 Nan Goldin

Από το Πρόβινσταουν, στη Βοστόνη και από τη Νέα Υόρκη, στο Βερολίνο και στο Μεξικό, είναι τα μέρη όπου η Nan Goldin ξετυλίγει το νήμα της αφήγησης της συναρπαστικής ζωής της. Και αν λέμε πως οι καλλιτέχνες δημιουργούν θέματα και ιστορίες η Goldin ζει τα θέματά της, καταγράφει σε στιγμιότυπα την ιστορία της.

Γεννημένη το 1953 από Εβραίους γονείς βιώνει νωρίς μια μεγάλη απώλεια. Την αυτοκτονία της μεγαλύτερης αδερφής της και ήταν μόλις στην ηλικία των 12 χρονών. Το 1965, λοιπόν, όταν η εφηβική αυτοκτονία και η μη «αποδεκτή συμπεριφορά» ήταν ένα θέμα ταμπού, συνειδητοποιεί το ρόλο που η σεξουαλικότητα αλλά και η καταστολή στην εφηβεία έφεραν την αδερφή της στην απεγνωσμένη πράξη της.

Nan Goldin, "The Hug, New York City", 1980, Image Courtesy The Museum of Modern Art, New York. © 2016 Nan Goldin

Η ίδια σε συνεντεύξεις της θεωρεί πως ήταν μια πράξη με τεράστια θέληση. Κατά την εβδομάδα του πένθους ευάλωτη συναισθηματικά, παρασύρεται από ένα μεγαλύτερο άντρα που αυτή την περίοδο του μεγάλου πόνου και θυμού ξυπνά την έντονη σεξουαλική της διέγερση. Μέσα από ενοχές κι ενώ υπέφερε για την απώλεια της, είναι παθιασμένη με την επιθυμία της. Ο άντρας υποσχέθηκε να την παντρευτεί, αργότερα όμως, ο ίδιος θα της αποκαλύψει πως ήταν πραγματικά ερωτευμένος με την αδελφή της. Τραγικότητα!

Με παραβατική συμπεριφορά, την διώχνουν από τα σχολεία της περιοχής, καπνίζει και ακούει Velvet Underground, με μόνη φιλοδοξία της να γίνει ένα κακό κορίτσι, χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό. Στα δεκατέσσερα έφυγε από το σπίτι της και για ένα χρόνο έζησε σε κοινότητες και ανάδοχες οικογένειες.

Σε μια από αυτές τις οικογένειες στη Μασαχουσέτη εγγράφεται στο Satya Community School -ένα ανοιχτό σε καινούργιες ιδέες σχολείο- και παίρνει δώρο μια φωτογραφική μηχανή Polaroid.

Εκεί, γνωρίζει τον ομοφυλόφιλο συμφοιτητή της David Armstrong -που τελικά έγινε κι αυτός φωτογράφος- που την μετονομάζει σε «Nan» από Nancy και εμπλέκονται από τον πρώτο καιρό σε ένα είδος «λευκού γάμου». Είναι ο κοντινότερος φίλος της για δεκαετίες. Γοητεύονται από την Joan Crawford και την Μπέτι Ντέιβις σε ταινίες του σινεμά και από τις γυναίκες στο στούντιο «Factory» του Andy Warhol.

Nan Goldin, "Rise and Monty Kissing, New York City", 1980, Image Courtesy The Museum of Modern Art, New York. © 2016 Nan Goldin

Η φωτογραφική της μηχανή γίνεται ένα σαγηνευτικό εργαλείο, ένας τρόπος να κοινωνικοποιηθεί. Γίνεται η φωτογράφος του σχολείου και ουσιαστικά η κάμερα γίνεται ο μηχανισμός επιβίωσής της. Καταγράφει την πρώιμη ζωή της και των φίλων της με σκοπό να τεκμηριώσει την καθημερινότητά της. Οι φωτογραφίες της γίνονται απτές αποδείξεις ζωής. Ένας τρόπος αντιστάθμισης για ότι είχε συμβεί με την αδελφή της.

Στα δεκαοκτώ της ζούσε στη Βοστόνη με ένα πολύ μεγαλύτερο άνδρα και το 1974, γράφτηκε στη Σχολή του Μουσείου Καλών Τεχνών, στη Βοστόνη, όπου σπούδασαν παράλληλα με τον Armstrong, φωτογράφοι και παίζει πειραματιζόμενη με το χρώμα και τους φωτισμούς.

Nan Goldin, "Trixie on the Cot, New York City", 1979, Image Courtesy The Museum of Modern Art, New York. © 2016 Nan Goldin

Αρχίζει να ζει μαζί τους κοινοβιακά και να φωτογραφίζει drag queens. Το 1976 την βρίσκει στο Πρόβινσταουν και αποτυπώνει αμμόλοφους, παραλίες, πάρτι, μπάρμπεκιου με μια μικρή γεύση ρομαντισμού. Το 1978 μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και μένει σε ένα πατάρι χωρίς καθόλου παράθυρα. Αρχίζει να παίρνει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και ουσιαστικά είναι η περισσότερο παραγωγική περίοδος της, αφού αρχίζει να αποτυπώνει όλη την ατμόσφαιρα της post-punk, και της new-wave μουσικής σκηνής και της μεγαλούπολης.

Αυτοβιογραφικές στιγμές, γεμάτες σεξουαλική απελευθέρωση, αγάπη, ενδοοικογενειακή βία, επιθετικά ζευγάρια και ναρκωτικά. Για ένα διάστημα ζούσε στο Βερολίνο με τον εραστή της Μπράιαν βουτηγμένη στα ναρκωτικά και μετά από ένα περιστατικό βίας – που αποτυπώνει σε ένα συγκλονιστικό αυτοπορτρέτο- γυρνάει στην Νέα Υόρκη και βγάζει το πρώτο της βιβλίο. Είναι 1986.

Nan Goldin, "Nan One Month After Being Battered", 1984, Image Courtesy The Museum of Modern Art, New York. © 2016 Nan Goldin

Κλείνεται σε μια σοφίτα και βγαίνει μόνο νύχτα για να φωτογραφίζει βουλιάζοντας ακόμα περισσότερο στα ναρκωτικά ξύνοντας τις πληγές της που αιμορραγούν με την απώλεια των φίλων της είτε από υπερβολική δόση, είτε από την μάστιγα του AIDS που ξεσπά.

Το 1989 όμως αποτοξινώνεται και συνεχίζει ακάθεκτη, να φωτογραφίζει γεγονότα της καθημερινότητας. Περνάει σε πιο ευρύ φάσμα θεμάτων, με μυστηριώδη τοπία, την μητρότητα, την οικογενειακή ζωή. Το 2002 το χέρι της τραυματίστηκε σε πτώση με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ανταπεξέλθει όπως στο παρελθόν. Ακόμη και σήμερα όμως εξακολουθεί να φωτογραφίζει όχι τόσο αυτοβιογραφικά αλλά περισσότερο καμπάνιες, όμως ακόμα την στοιχειώνει η απώλεια και η αγάπη στα φωτογραφικά θέματά της.

Nan Goldin, "Nan and Dickie in the York Motel, New Jersey", 1980, Image Courtesy The Museum of Modern Art, New York. © 2016 Nan Goldin

Το 2016 απολαύσαμε την υπέροχη δουλειά της στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη (ΜοΜΑ) που άνοιξε ολόκληρο τον δεύτερο όροφό του για να πλημμυρήσει με εικόνες της. Παρουσιάστηκαν 700 μοναδικές φωτογραφίες της, κάτω από τον τίτλο «The Ballad of Sexual Dependency» - (Μια μπαλάντα Σεξουαλικής εξάρτησης). Ο τίτλος δανεικός, από ένα τραγούδι του Μπέρτολτ Μπρεχτ και του Κουρτ Βάιλ από την «Οπερα της Πεντάρας», τοποθέτησε την ίδια την Goldin στο κέντρο της όπερας.

Εκεί παρακολουθήσαμε και το φιλμ-ντοκιμαντέρ που η ίδια γύρισε και μάλιστα παρουσιάστηκε στην αρχική φόρμα του των 35mm -ντυμένο με μουσική επένδυση τη δική μας Μαρία Κάλας μέχρι τους Velvet Underground.

Nan Goldin, "Nan on Brian’s Lap, Nan’s Birthday, New York City", 1981, Image Courtesy The Museum of Modern Art, New York. © 2016 Nan Goldin

Μια συγκλονιστική παρουσίαση, ένας μοναδικός συνδυασμός ομορφιάς, φρίκης, απελπισίας, αγάπης, σφοδρής επιθυμίας για ζωή, αποκαλυπτικές εικόνες, εκεί που η τέχνη συναντάει τη πραγματική ζωή.

Το 2017 η Nan Goldin αναλαμβάνει δυναμική δράση και ιδρύει την οργάνωση Prescription Addiction Intervention Now (PAIN), μια ομάδα ακτιβιστών για να πολεμήσει την οικογένεια των δισεκατομμυριούχων Sackler. Μια φαρμακευτική αυτοκρατορία που είναι υπεύθυνη για την συνταγογράφηση και χρήση οπιοειδών που φέρνουν εθισμό.

Screenshot από το trailer της ταινίας “All the Beauty and the Bloodshed”

Η συγκλονιστική ζωή της και η ακτιβιστική δράση της μέσω της οργάνωσής της λοιπόν έδωσαν την αφορμή στην καταπληκτική κινηματογραφίστρια Laura Poitras να φτιάξει ένα υπέροχο πραγματικά ντοκιμαντέρ με τίτλο “All the Beauty and the Bloodshed” (Όλη η ομορφιά και η Αιματοχυσία), το οποίο εμφανίζεται, ανάμεσα στις φετινές υποψηφιότητες για Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ.

Τον Σεπτέμβριο, το “All the Beauty and the Bloodshed” βέβαια, κέρδισε το πρώτο βραβείο, το διάσημο Χρυσό Λιοντάρι, στο 79ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, καθιστώντας το, το δεύτερο ντοκιμαντέρ που κέρδισε ποτέ το βραβείο.

Εάν η ταινία εξασφαλίσει και το Όσκαρ στις 12 Μαρτίου, θα σηματοδοτήσει τη δεύτερη νίκη της Poitras με Όσκαρ, καθώς το 2015 κέρδισε το πρώτο βραβείο για το Καλύτερο Ντοκιμαντέρ με το “Citizenfour”, για την ιστορία του Έντουαρντ Σνόουντεν, διαδραματιζόμενη σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Χονγκ Κονγκ όπου με τον δημοσιογράφο Glenn Greenwald παραλαμβάνουν απόρρητα έγγραφα που παρέχουν στοιχεία για μαζικές, αδιάκριτες και παράνομες παραβιάσεις της ιδιωτικής ζωής των πολιτών από το NSA (National Security Agency).

Η Poitras με το Χρυσό Λιοντάρι. Screenshot από το site του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας

H Laura Poitras γεννημένη το 1964, είναι πάντα αποκαλυπτική, σκηνοθέτης, παραγωγός και δημοσιογράφος που εκτός από το Όσκαρ, με την αναφορά της αυτή για τις παρακολουθήσεις της NSA της απονεμήθηκε επίσης και το Βραβείο Πούλιτζερ. Οι ταινίες της πάντα καταπιάνονται με θέματα τομές και αποκαλυπτική δημοσιογραφία. Με το “My Country, My Country” παράδειγμα κατέγραψε την κατοχή του Ιράκ από τις ΗΠΑ και στην ταινία, “The Oath”, επικεντρώθηκε στη φυλακή του Γκουαντάναμο και την δράση της Αλ Κάιντα. Η ταινία της “Risk”, καταγράφει τα WikiLeaks και τον δημοσιογράφο Τζούλιαν Ασάνζ, και τόσες άλλες που της έφεραν πολλά βραβεία. Είναι συνιδρυτής των Field of Vision και The Intercept (αποκαλυπτικά Media Services). Το 2015, μάλιστα, υπέβαλε μήνυση κατά της κυβέρνησης των ΗΠΑ για να μπορέσει να πάρει πληροφορίες σχετικά με τους λόγους για τους οποίους τέθηκε σε λίστα παρακολούθησης τρομοκρατών.

Screenshot από το trailer της ταινίας “All the Beauty and the Bloodshed”

Αυτή λοιπόν η καταπληκτική και πρωτοπόρα, Αμερικανίδα κινηματογραφίστρια στο υποψήφιο για Όσκαρ “All the Beauty and the Bloodshed”, αφηγείται μια ιστορία δύναμης και αντίστασης. Μέσα από την ταινία της δεσμεύει επιδέξια και συνυφαίνει τη ζωή και το έργο της Goldin με τον ακούραστο ακτιβισμό της, τις ιστορίες προσωπικής αγωνίας και προβάλλει τον τρόπο που χρησιμοποίησε η φωτογράφος τη δημιουργικότητα ως εργαλείο αλλαγής. Η δύναμη και η αντίσταση είναι θέματα που επαναλαμβάνονται, στο παρελθόν και το παρόν. Το πρώιμο έργο της Goldin - φωτογραφικά χρονικά της ζωής στις ομοφυλοφιλικές και τρανς κοινότητες της Βοστώνης - αντιμετωπίστηκε με εχθρότητα ιδιαίτερα, όπως σημειώνεται στην ταινία, από άνδρες καλλιτέχνες και γκαλερίστες.

Screenshot από το trailer της ταινίας “All the Beauty and the Bloodshed”

Η εναρκτήρια σκηνή του ντοκιμαντέρ που άρχισε να προβάλλεται από τις 27 Ιανουαρίου εδώ στη Βρετανία, ξεκινά το 2018 στον Egyptian Temple of Dendur στο The Met Museum της Νέας Υόρκης. Εκεί, η Nan Goldin ηγείται ακτιβιστών από το P.A.I.N. (Prescription Addiction Intervention Now) της οργάνωσης που ίδρυσε, σε μια διαμαρτυρία στην τότε πτέρυγα Sackler του Μουσείου, που πήρε το όνομά της από τη φαρμακευτική δυναστεία που επικρίθηκε ευρέως για τον ρόλο της στην κρίση των οπιοειδών της Αμερικής. Φωνάζουν «ντροπή» και πετούν μπουκάλια χαπιών, με την ένδειξη «σας συνταγογραφήθηκε από την οικογένεια Sackler», πάνω στο νερό στην εσωτερική τάφρο του μουσείου.

Screenshot από το trailer της ταινίας “All the Beauty and the Bloodshed”

Η εκ βαθέων προσωπική αφήγηση της Goldin στην ταινία αποτυπώνει τα ακραία γεγονότα της ζωής, μέσα από την αγωνία, την αγάπη, το σεξ, τα ναρκωτικά, την έκσταση και την βία στον κοινωνικό κύκλο της φωτογράφου, όλα αποτυπωμένα σε slideshows 35 χιλιοστών. Συνεχίζει να αφηγείται πώς εθίστηκε στο οπιοειδές παυσίπονο OxyContin το 2014, και από εκεί ξεκινάει ο νέος αγώνας της.

Οι δισεκατομμυριούχοι Sackler κατείχαν και διαχειρίζονταν την Purdue Pharma, την (σήμερα χρεοκοπημένη) εταιρεία που έβγαλε στην αγορά το φάρμακο OxyContin, ένα υψηλής αντοχής, και εξαιρετικά εθιστικό παυσίπονο που αναμφισβήτητα τροφοδότησε την “επιδημία των οπιοειδών”. Η ονομαζόμενη “κρίση των οπιοειδών” οδήγησε σε θάνατο περίπου μισό εκατομμύριο Αμερικανούς (500.000), σε διάστημα δύο δεκαετιών λόγω υπερβολικής δόσης (1999 – 2020), όπως περιγράφεται λεπτομερώς σε έρευνα που δημοσιεύθηκε από την κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Screenshot από το trailer της ταινίας “All the Beauty and the Bloodshed”

Όμως, ταυτόχρονα η η οικογένεια Sackler με τις δημόσιες σχέσεις της προσέφερε μεγάλες δωρεές σε καλλιτεχνικά ιδρύματα, με το όνομά της να καλύπτει πτέρυγες και γκαλερί σε Μουσεία και ιδρύματα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Όταν ξεκίνησε ο αγώνας με τον ακτιβισμό της Goldin, καταγγέλλοντας την «τοξική φιλανθρωπία» των Sackler που ουσιαστικά μέσω της τέχνης προσπαθούσαν να κάνουν ένα «ξέπλυμα της φήμης» του ονόματος τους, τα παγκόσμια μουσεία, συμπεριλαμβανομένων των V&A, Tate και του Λούβρου, διέκοψαν τους οικονομικούς δεσμούς με την οικογένεια και τα συμφέροντα Sackler.

Ήταν μια νίκη της Nan Goldin η οποία αναφέρει στην ταινία: «Ο θυμός μου για την οικογένεια Sackler είναι προσωπικός. Όταν σκέφτεσαι πως το κέρδος τους είναι πάνω στον πόνο των ανθρώπων, δεν μπορείς παρά να γίνεσαι έξαλλος»

Όπως αναφέρει το πρακτορείο Reuters σε δημοσίευμα τον Μάρτιο του 2022, η οικογένεια Sackler πλήρωσε σχεδόν πάνω από 6 δισεκατομμύρια δολάρια σε μετρητά για την επίλυση διαφορών εξαιτίας του OxyContin το οποίο πυροδότησε την “κρίση των οπιοειδών”, αφού κατέληξαν σε συμφωνία με μια ομάδα Γενικών Εισαγγελέων.

Screenshot από το trailer της ταινίας “All the Beauty and the Bloodshed”

Στο τέλος η αριστουργηματική ταινία της Poitras με τον αγώνα της Goldin μάς γυρνάει στο μέρος από όπου ξεκίνησε. Πίσω στο Egyptian Temple of Dendur στο Met Museum. Είναι 2021 και το όνομα Sackler μόλις έχει σβηστεί από το τζάμι πάνω από την είσοδο της πτέρυγας.

Screenshot από το trailer της ταινίας “All the Beauty and the Bloodshed”

Ετσι γράφτηκε ο επίλογος στην εκστρατεία και τον ακτιβισμό της αγωνίστριας Nan Goldin, απέναντι σε κολοσσούς και οικονομικά συμφέροντα. Θαρραλέες πράξεις μιας γυναίκας και δημιουργού που βρίσκει την δύναμη να αντισταθεί όσο κι αν βρέθηκε σε άσχημες συνθήκες, όσο κι αν αντιμετώπισε ιδιαίτερα πολύπλοκες καταστάσεις ζωής.

Και να που βρίσκεται η ταλαντούχα Laura Poitras που αποτυπώνει την ζωή και τον αγώνα της με ένταση και απογειώνει ακόμη μια φορά την 7η τέχνη. Περιμένουμε σε μερικές εβδομάδες να δούμε την απόφαση από τα μέλη της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Το κοινό και οι κριτικοί όπου έχει προβληθεί πάντως συμφωνούν πως πρόκειται για μια εξαιρετική παρουσίαση, ένα αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ, μια εκπληκτική ταινία. Μην την χάσετε! Καλή της επιτυχία!

-----------

** Πληροφορίες γενικότερα για το έργο της Laura Poitras μπορείτε να βρείτε εδώ: https://www.praxisfilms.org/

** Μπορείτε να δείτε το Official Trailer της ταινίας “All the Beauty and the Bloodshed” στο YouTube από την εταιρεία παραγωγής NEON εδώ: https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=kTKL5P_69e8

** Πληροφορίες για τις υποψηφιότητες για τα 95α Κινηματογραφικά Βραβεία Όσκαρ μπορείτε να βρείτε στο επίσημο site εδώ: https://www.oscars.org/oscars/ceremonies/2023

** Πληροφορίες για την παλαιότερη έκθεση «Nan Goldin: The Ballad of Sexual Dependency», στο MoMA της Νέας Υόρκης μπορείτε να βρείτε εδώ: https://www.moma.org/calendar/exhibitions/1651

-----------

** Photo: a. Έργα από την έκθεση «Nan Goldin: The Ballad of Sexual Dependency», στο MoMA, Images Courtesy of The Museum of Modern Art, New York. © 2016 Nan Goldin

b. Screenshot από το trailer της ταινίας “All the Beauty and the Bloodshed”

c. Screenshot από το site του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας: https://www.labiennale.org/en/cinema/2022/venezia-79-competition/all-beauty-and-bloodshed

d. Photo από το promote της ταινίας “All the Beauty and the Bloodshed” ©Nan Goldin

Recent Posts

See All

Comments


bottom of page