top of page

Τα αριστουργηματικά λιόδεντρα του Βίνσεντ

Writer's picture: Agni KatsioulaAgni Katsioula

Updated: Jan 7, 2023

Vincent van Gogh / Βίνσεντ Βαν Γκογκ: αυτοδίδακτος, χαρισματικός, μοναδικός! Ο μετα-ιμπρεσιονιστής Ολλανδός, που αποθεώνει το μεγαλείο της φύσης

Ακούστε το podcast κάνοντας κλικ επάνω ή δείτε το στο YouTube κάτω


Vincent van Gogh, Olive Grove, November 1889, Van Gogh Museum, Amsterdam (Vincent van Gogh Foundation)
Vincent van Gogh, «Self-Portrait with Grey Felt Hat», 1887, credit. Van Gogh Museum, Amsterdam (Vincent van Gogh Foundation)

Η Θεά Αθηνά με ένα χτύπημα στο βράχο της Ακρόπολης χάρισε την ελιά στην πόλη και τα σταχτιά λιόδεντρα από τότε πλαισιώνουν τον Παρθενώνα. Ο ζουμερός καρπός συλλέγεται ακόμα και σήμερα με την ίδια διαδικασία για να πάει στα λιοτρίβια, για να πλημμυρίσει ο τόπος με το χρυσοπράσινο ίαμα και το άρωμα του αγουρέλαιου να απλωθεί παντού για το λάδι της χρονιάς. Το ιερό δέντρο και τους πολύτιμους καρπούς τα πήραν οι Έλληνες και τα ταξίδεψαν σε όλη την Μεσόγειο, βρήκαν γόνιμο έδαφος και απλώθηκαν τεράστιες εκτάσεις με ελαιώνες στην Προβηγκία, στην Μασσαλία, στην Αρλ, δίπλα σε απέραντα χωράφια με λεβάντες, ηλίανθους, αμπελώνες, και σταροχώραφα που γοήτευσαν τον Ολλανδό μάστερ Βίνσεντ.

Το άσυλο στο Saint-Rémy-de-Provence, όπου ο υπέροχος δημιουργός έμεινε για ένα χρόνο έγκλειστος μετά από ένα σοβαρό ψυχωσικό επεισόδιο, ήταν περιτριγυρισμένο από ελαιώνες. Γοητεύτηκε αμέσως από τα τραχιά σχήματα των ελαιόδεντρων και το παιχνίδι των σκιών στις αποχρώσεις των φύλλων τους και ζωγράφισε μια σημαντική σειρά από δεκαπέντε πίνακες, αποτυπώνοντας τα ιδιαίτερα δέντρα σε διάφορες ώρες της ημέρας και σε διαφορετικές εποχές. Τον περασμένο χρόνο τους απολαύσαμε στην έκθεση «Van Gogh and the Olive Groves» στο Μουσείο Βαν Γκογκ του Άμστερνταμ

Το μάζεμα της ελιάς. Photo: K.BRENTAS

Σας ζηλεύω, που ανεβάζετε στα σόσιαλ μίντια τους τελευταίους μήνες τις υπέροχες φωτογραφίες σας στα λιοχώραφα. Είναι μια γιορτή, έτσι όπως τα παρουσιάζετε…. Οικογένεια και φίλοι, μέσα σε δημιουργική έξαψη και κούραση να μαζεύουν τον θεραπευτικό καρπό, που θα βγάλει το συμπυκνωμένο αρωματικό ίαμα! Θαυμάζω πραγματικά τα στόρι σας με τα γεμάτα σακιά να γεμίζουν, να ξεχειλίζουν από την συγκομιδή… Χαζεύω με τις ώρες τα reels και τα TikTok καθώς ρέει από κάνουλες αυτό το χρυσοπράσινο πρωτοστάλαγμα, ο φυσικός χυμός της σύνθλιψης των πολύτιμων καρπών. Σας πληροφορώ πως σχεδόν το μυρίζω και το γεύομαι γλυκά από την οθόνη του κινητού.

Ταξιδεύω με τον νου και κάποιες φορές είμαι μαζί σας σε όλη αυτή την διαδικασία που αφηγείστε στους φίλους σας που δεν ξέρουν όπως εγώ μέσα στα κοινωνικά δίκτυα.

Πτηση για την αγαπημένη Αθήνα με την αυγή να φέγγει πάνω από τα σύννεφα. Photo: K.BRENTAS

Επιστροφή στην πραγματικότητα και ξημερώνει! Το λυκαυγές στον ορίζοντα ίσα που αχνοφαίνεται… Χάνεται όμως γρήγορα καθώς η κάθοδος για την προσγείωση είναι βιαστική και ασυγκράτητη. Πάντα μου αρέσει να ταξιδεύω νύχτα. Μ’ αυτή την συγκεκριμένη πτήση της επιστροφής στα πάτρια, που φεύγεις από το Λονδίνο με τον ήλιο να έχει παραδοθεί στον ορίζοντα και με το λυκόφως να έχει φύγει πολλές ώρες πριν και να φτάνεις στην αγαπημένη Αθήνα -μετρώντας και την δίωρη διαφορά ώρας - λίγο πριν την αυγή.

Συντροφιά το φεγγαράκι πετώντας πάνω από τα σύννεφα, καθαρό και κρυστάλλινο, κολλημένο στον έναστρο ουρανό μετακινείται σταθερά στο φινιστρίνι του αεροσκάφους, απλώνει τα αραχνοΰφαντα πέπλα του και όταν κοιτάς από ψηλά το βλέπεις μερικές φορές να πλατσουρίζει αμέριμνα και νωχελικά τις αντανακλάσεις του στην Αδριατική, το Ιόνιο, μερικές φορές μας ακολουθεί μέχρι τον Σαρωνικό καθώς στρίβουμε για την τελική ευθεία που θα μας φέρει στον γενέθλιο τόπο.

Ανηφορίζεις για την πόλη και ξεκινά η μέρα από την αρχή, δεν χάνεις κάτι, ούτε μια ώρα, ούτε ένα λεπτό, ούτε τις αγκαλιές των δικών σου ανθρώπων , ούτε το «καλημέρα» των περαστικών στην μητρική σου γλώσσα.

Το πρώτο φως αντανακλά στο πεντελικό μάρμαρο. Photo: K.BRENTAS

Ξημέρωσε πια και οι πρώτες ακτίνες του ήλιου πέφτουν και λούζουν πρώτο από όλα, το πολύτιμο πετράδι της πόλης. Ο Παρθενώνας στέκει κόσμημα στην κορυφή του βράχου της Ακρόπολης. Φωτίζεται, ακτινοβολεί και αστράφτει το πεντελικό μάρμαρο τόσο που σου κόβεται η ανάσα από την τόση ομορφιά.

Οσες φορές κι αν αντικρίσεις το εξαιρετικό θέαμα, όσες φορές κι αν έχεις δει την ανατολή να «χτυπά» και να τυλίγει το υπέροχο μοναδικό μνημείο με τις πρώτες ακτίνες του ζωοδότη Ήλιου μας και τα πορτοκαλοκόκκινα πρώιμα χρώματα, πάντα η ψυχή φτερουγίζει στα ουράνια και το συναίσθημα κορυφώνει υπερθετικά.

Θέαμα και αίσθημα που γράφεται βαθιά, το κουβαλάς πολύτιμα και προσεκτικά στην καρδιά, το αφήνεις ελεύθερα να κατακτήσει το νου και τα όνειρα, να καταγραφεί στα γονίδιά σου και το απολαμβάνεις χορταστικά με την ίδια ένταση όταν αναπολείς, σε όποιο τόπο κι αν βρεθείς, το μοιράζεσαι στον χαρακτήρα και την ψυχή σου με όλους τους ανθρώπους του πολυπολιτισμικού παγκόσμιου χωριού που θα συναντήσεις στο διάβα της ζωής και της καθημερινότητας.

Ο ολόλαμπρος Παρθενώνας. Photo: K.BRENTAS

Και στην σιγαλιά του πρωινού εκεί που αφουγκράζεσαι την πόλη να ξυπνά και να ανασαίνει, ξαφνικά συνειδητοποιώ πως η «δική μου» Ακρόπολη, είναι η πολυφωτογραφημένη εικόνα που αποτυπώνεται λαίμαργα σε όλα τα ψηφιακά και αναλογικά μέσα και έχει ταξιδέψει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου μας όχι μόνο σαν φωτογραφία, αφίσα, εικαστικό έργο, τουριστικό αντικείμενο και ελληνικό σύμβολο, αλλά είναι υπερπολύτιμη ανάμνηση σε ταξίδια ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων για πολλές εκατοντάδες χρόνια.

Αυτό το Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς είναι αρχαίος Ναός αφιερωμένος στην πολιούχο της, την Αθηνά, θεά της σοφίας, της στρατηγικής, του πολέμου και της πολύτιμης ελιάς. Αγαπημένη κόρη του Δία και της Μήτιδας, της πρώτης συζύγου του που την κατάπιε ενώ ήταν έγκυος στην Αθηνά γιατί φοβήθηκε πως το παιδί θα τον ανέτρεπε από την εξουσία του. Ο Δίας άρχισε να υποφέρει από πονοκεφάλους και κάλεσε τον Ήφαιστο ο οποίος τον χτύπησε στο κεφάλι με ένα μεγάλο σφυρί. Τότε πετάχτηκε η Αθηνά πάνοπλη, κρατώντας την ασπίδα της (αργότερα μάλιστα την στόλισε με το τρομερό κεφάλι της Μέδουσας που της χάρισε ο Περσέας όταν με την βοήθειά της την σκότωσε) και φορώντας περικεφαλαία που όμως αμέσως τα πέταξε στα πόδια του Θεού και πατέρα της για να του δείξει τον σεβασμό της.

Το άγαλμα της Θεάς Αθηνάς στην Ακαδημία Αθηνών στην οδό Πανεπιστημίου. Photo: K.BRENTAS

Η Αθηνά και ο Ποσειδώνας, ο μικρότερος αδερφός του Δία, γιος του Κρόνου και της Ρέας, Θεός των υδάτων και της θάλασσας που κρατάει πάντα ένα ισχυρό δόρυ-έμβλημα με τρεις αιχμές, την Τρίαινα, διεκδικούσαν την ίδια πόλη που βρισκόταν στο κέντρο της Αττικής.

Ανέβηκαν στην Ακρόπολη της πόλης λοιπόν και κάλεσαν τους κατοίκους της να παραβρεθούν για να παρακολουθήσουν έναν αγώνα-διαγωνισμό προσφοράς προς εκείνους ώστε μετά «δημοκρατικά» να αποφασίσουν και να αποφανθούν ποιος θα... αποκτούσε την πόλη.

Ο Ποσειδώνας χτύπησε σε μια πλευρά του λόφου με την Τρίαινά του και ανάβλυσε μια πηγή με νερό. Ο λαός θαύμασε, για το ανεκτίμητο δώρο αλλά το νερό ήταν αλμυρό σαν το νερό της θάλασσας κι έτσι δεν τους ήταν πολύ χρήσιμο. Το δώρο της Αθηνάς ήταν ένα δέντρο. Με τη σειρά της χτύπησε με το δόρυ της τον στεγνό βράχο και φύτρωσε η υπερπολύτιμη ελιά. Το δώρο για την πόλη έδινε τροφή, λάδι και φυσικά ξυλεία. Έτσι και με την σύμφωνη γνώμη των υπόλοιπων θεών που ήταν παρόντες η Αθηνά κέρδισε την μονομαχία και η πόλη ονομάστηκε Αθήνα.

Κλαδί ελιάς. Photo: Wix.com

Τα λιόδεντρα απλώθηκαν γύρω από την Αθήνα και ήταν ιερά δέντρα. Οποιος τολμούσε να τις πειράξει, η τιμωρία ήταν ο εξοστρακισμός ή ακόμα και ο θάνατος. Εγινε σύμβολο Ειρήνης, αφού ακόμα και η θεά -κόρη του Δία και της Θέτιδας εικονίζεται να κρατάει στα χέρια της ένα κλαδί ελιάς. Ακόμη και μετά τον βιβλικό κατακλυσμό του Νώε το περιστέρι κλαδί ελιάς φέρνει αλλά και τα στεφάνια της ως έπαθλα κοσμούν τα κεφάλια ολυμπιονικών και αθλητών ακόμη και σήμερα.

Συγκομιδή ελιάς. Photo: Wix.com

Οι αγριελιές μπολιάστηκαν και οι ελαιώνες στην πάροδο των αιώνων απλώθηκαν , κατάκτησαν όλες τις ακτές της Μεσογείου καθώς οι Ελληνες την μετέφεραν παντού στις αποικίες αλλά και εμπορεύτηκαν τα προϊόντα της στους θαλάσσιους δρόμους μαζί με τους Φοίνικες.

Ο Ηρακλής μετά τους δώδεκα άθλους του την φύτεψε στην Ολυμπία κατά την μυθολογία και ήταν ονομαστό το κρητικό ελαιόλαδο από την εποχή του Μινωικού πολιτισμού.

Βέβαια απολιθώματα φύλλων ελιάς έχουν βρεθεί σε παλαιότερες ανασκαφές στην Καλντέρα της Σαντορίνης και την Νίσυρο ηλικίας περίπου 50.000 χρόνων.

Μάλιστα σεγυψώδεις διαστρωματώσεις στο έδαφος τηςΠροβηγκίας στην Γαλλία, βρέθηκανφύλλαελιάς,που αποδεικνύουν την ύπαρξη του φυτού στην γη πολλές χιλιάδες χρόνια πριν ακόμα την εμφάνιση του ανθρώπου.

Η Προβηγκία είναι περιοχή της νοτιοανατολικής Γαλλίας που εκτίνεται από την κοιλάδα του Ροδανού στα δυτικά μέχρι τα Ιταλικά σύνορα και τις Άλπεις στα ανατολικά, και απλώνει στο νότο την εντυπωσιακή Κυανή Ακτή στην Μεσόγειο Θάλασσα.

Απέραντες εκτάσεις με λεβάντες στη Νότια Γαλλία. Photo: Wix.com

Ειδυλλιακές εικόνες, ήλιος, θάλασσα, κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα αλλά και απέραντα χωράφια με λεβάντες, ηλίανθους, αμπελώνες, σταροχώραφα και τεράστιες εκτάσεις με ελαιώνες κυριαρχούν στην πλούσια περιοχή με πρωτεύουσα την Μασσαλία.

Εδώ σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο, στην μικρή πόλη Αρλ διάλεξε να ζήσει και να δημιουργήσει μετά το 1888 και το πέρασμά του από το Παρίσι ο Ολλανδός μάστερ Vincent van Gogh / Βίνσεντ Βαν Γκογκ (1853-1890) αναζητώντας το φως που εγκλώβισε στο έργο του αλλά και την αγαλλίαση για την καταθλιπτική ψυχή του.

Ο Βίνσεντ κατάφερε μέσα από το έργο του να κατακτήσει τον δυναμισμό της φύσης. Τοπιογραφία, χαρακτηριστικά μοτίβα με φωτεινά χρώματα, ζωντανές πινελιές που κάνουν τους πίνακες να αποκτούν κίνηση και πειραματισμοί με την προοπτική του χώρου.

Vincent van Gogh, Olive Trees on a Hillside, October 1889, Van Gogh Museum, Amsterdam (Vincent van Gogh Foundation)

Η φύση ήταν εξαιρετικά σημαντική για τον ψυχωσικό αυτόχειρα. Τον ενέπνευσε βαθιά και του απάλυνε τον πόνο στις δύσκολες εποχές της εσωτερικής του αστάθειας. Του προσφέρει πάντα μια εναλλακτική λύση φυγής.

Αποθεώνει το μεγαλείο του φυσικού κόσμου και πάντα θεωρεί πως η φύση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την τέχνη που μπορεί μοναδικά να του δώσει ηρεμία και ελπίδα.

Ενας κόσμος πολύχρωμος που με την ιδιαίτερη τεχνική του ο Βίνσεντ αποτύπωσε ταλαντούχα στους καμβάδες του.

Ο μετα-ιμπρεσιονιστής ζωγράφος μέσα από το έργο του ταξιδεύει μακριά από τα δεινά της καθημερινότητας και των προβλημάτων. Μια απόδραση και μια νέα θέση σε έναν κόσμο θαυμάσιο, πολύχρωμο και αισιόδοξο χωρίς σκιές και φαντάσματα. Δημιουργεί την πανέμορφη ουτοπία του και μας καλεί να ταυτιστούμε μ’ αυτήν για να ξεπεράσουμε και τους δικούς μας φόβους.

Vincent van Gogh, Olive Grove, September 1889, Van Gogh Museum, Amsterdam (Vincent van Gogh Foundation)

Την δυστυχία που βίωνε, ο μοναδικός Βίνσεντ, την ξόρκιζε καθημερινά μέσα από τους πίνακές του απεικονίζοντας τις φυτείες με τα στάρια, τα ηλιοτρόπια και τους υπέροχους έναστρους ουρανούς.

Πανδαισία χρωμάτων με έντονες πινελιές που αναπτερώνουν την ψυχή, απογειώνουν την διάθεση και ανεβάζουν το συναίσθημα για να δημιουργήσουν μια πανέμορφη γλυκιά ουτοπία.

Vincent van Gogh, Self-Portrait with Bandaged Ear, 1889. The Samuel Courtauld Trust, The Courtauld Gallery, London

Ο αυτοδίδακτος χαρισματικός καλλιτέχνης Βίνσεντ βαν Γκογκ βρέθηκε να μοιράζεται την καθημερινότητα και την τέχνη του εκείνο το διάστημα με τον Πολ Γκογκέν (1848-1903). Δημιουργούσε ο ένας δίπλα στον άλλον αλλά η βαριά κατάθλιψη έχει βάλει βαριά την εφιαλτική σκιά της στην ψυχή, το μυαλό και τον συναισθηματικό κόσμο του Βίνσεντ. Είναι 23 Δεκεμβρίου 1888 που ο υπέροχος Ολλανδός αφού καβγάδισε με τον Γάλλο, ακρωτηρίασε το αυτί του με αποτέλεσμα να νοσηλευθεί για λίγο. Ο Γκογκέν τον εγκαταλείπει και επιστρέφει στο Παρίσι και ο Βαν Γκογκ δημιουργεί τον πίνακα με το μπανταρισμένο αυτί.

Κατάθλιψη, επιληψία, σχιζοφρένεια τον βασανίζουν και στα μέσα Ιουλίου του 1889 χτυπήθηκε από ένα σοβαρό ψυχωσικό επεισόδιο.

Ξεκινά ο εγκλεισμός του στο άσυλο Saint-Rémy-de-Provence αλλά παρόλα αυτά λίγο αργότερα αισθάνεται ικανός να ζωγραφίσει ξανά. Με ένα αγωνιώδες γράμμα απευθύνεται στον αγαπημένο μικρότερο αδελφό του Τεό ζητώντας του πινέλα, γιατί πιστεύει ότι η καλλιτεχνική δημιουργία μπορεί να τον βοηθήσει να ανακάμψει.

Vincent van Gogh, «Garden of the Asylum», Δεκέμβριος 1889 Credits: Van Gogh Museum, Amsterdam (Vincent van Gogh Foundation, gift from Paul Gachet jr.)

Ο Βίνσεντ ήταν 36 ετών όταν βούτηξε τα πινέλα του άπληστα στο χρώμα και άρχισε να ζωγραφίζει τους ελαιώνες στη Νότια Γαλλία. Είδε πολλές ελιές γύρω από το άσυλο όπου έμεινε για ένα χρόνο περίπου λόγω των ψυχολογικών προβλημάτων. Τα οζώδη σχήματα των δέντρων αντανακλούσαν το καλλιτεχνικό και νοητικό ταξίδι του μεγάλου καλλιτέχνη.

Περιτριγυρισμένος από τη φύση, βρήκε την δύναμη να εκφράσει αυτό το συναίσθημα στους πίνακές του με τους ελαιώνες. «Το μουρμουρητό ενός ελαιώνα έχει κάτι πολύ οικείο, απίστευτα παλιό». (γράφει στον Τεό από την Αρλ, Απρίλιος 1889)

Ο Βαν Γκογκ έκανε δεκαπέντε πίνακες με ελαιώνες, πειραματιζόμενος συνεχώς με διάφορες προσεγγίσεις. Γοητευμένος από τα τραχιά σχήματα των ελαιόδεντρων με τους σταχτή κορμούς και τα διαρκώς μεταβαλλόμενα χρώματά τους στα λογχοειδή φύλλα τους, τα ζωγράφιζε ξανά και ξανά.

Vincent van Gogh, Olive Trees, June 1889, The Nelson-Atkins Museum of Art, Kansas City, Missouri. William Rockhill Nelson Trust

Ζωγράφιζε διαφορετικές ώρες της ημέρας τα αειθαλή δένδρα και χρησιμοποιούσε χρώματα εμπνευσμένα από την κάθε εποχή. «...οι ελιές είναι πολύ χαρακτηριστικές, και παλεύω αυτό να το αποτυπώσω. Είναι ασημί, μερικές φορές πιο μπλε, μερικές φορές πρασινωπό, χάλκινο, λευκαίνουν προς το έδαφος που είναι κίτρινο, ροζ, μοβ ή πορτοκαλί έως θαμπό κόκκινο ώχρα. […] Και ίσως μια μέρα θα τα κάνω με μια προσωπική ματιά, όπως είναι τα ηλιοτρόπια, πιο κίτρινα». (γράφει στον αδερφό του Τεό από το Saint-Rémy-de-Provence, 28 Σεπτεμβρίου 1889)

Σκουροπράσινα, αργυρόχρωμα, με τεφρόφαιους και καφετί κορμούς, ο ίδιος ο Βίνσεντ θεωρούσε τους πίνακές του με τα λιόδεντρα μεταξύ των καλύτερων που είχε κάνει στη Νότια Γαλλία.

Vincent van Gogh, Women Picking Olives, November 1889, Basil & Elise Goulandris Foundation, Athens

Ανάμεσα στα έργα της σειράς ο Βαν Γκογκ έκανε τρεις σχεδόν πανομοιότυπους πίνακες γυναικών που μαζεύουν ελιές. Δεν ήταν ασυνήθιστο για εκείνον να κάνει πολλές εκδοχές πινάκων. Αν ήταν ευχαριστημένος με έναν πίνακα, συχνά έκανε ένα ή περισσότερα αντίγραφα. Ένας από αυτούς τους πίνακες ήταν συχνά για να τον πουλήσει ο αδελφός του Τεό. Μερικές φορές ζωγράφιζε και μια εκδοχή για να χαρίσει, π.χ. στη μητέρα και την αδερφή του. Αυτό σήμαινε ότι μπορούσε να κρατήσει εκείνος το πολύτιμο πρωτότυπο.

Το υπέροχο Μουσείο Βαν Γκογκ στο Άμστερνταμ. Photo: K.BRENTAS

Το υπέροχο Μουσείο Βαν Γκογκ στο Άμστερνταμ, που στέκει ως πολύτιμο πετράδι στο κέντρο της Μεγάλης Πλατείας των Μουσείων, στην ολλανδική πρωτεύουσα, κατάφερε και ένωσε ξανά αυτή τη σημαντική σειρά 15 πινάκων για πρώτη φορά πέρυσι, παρουσιάζοντας στο κοινό 25 συνολικά πίνακες μαζί με σχέδια, δείχνοντας την έντονη προσωπική και πνευματική προσκόλληση του Βαν Γκογκ με τις ελιές.

Vincent van Gogh, Olive Trees, June 1889, The Nelson-Atkins Museum of Art, Kansas City, Missouri. William Rockhill Nelson Trust

Τα συγκέντρωσε από ολόκληρο τον κόσμο και μερικά από αυτά εκτέθηκαν για πρώτη φορά. Παρουσιάστηκαν στο Μουσείου Τέχνης του Ντάλας, στις αρχές του προηγούμενου χρόνου και μετακινήθηκαν αργότερα την άνοιξη στο μουσείο της ολλανδικής πρωτεύουσας.

Η τολμηρή και πειραματική σειρά αποκαλύπτει την παθιασμένη έρευνα του Βαν Γκογκ για τις εκφραστικές δυνάμεις του χρώματος και της γραμμής και την επιλογή του για τους ελαιώνες ως υποβλητικό θέμα.

Αποτύπωσε την γεμάτη αγώνα ζωή των αγροτών, τις υπέροχες αγροτικές σκηνές, αλλά και την αυλή του ψυχιατρείου με περισσή μαεστρία, ο δυστυχής Βαν Γκογκ μέχρι τα 37 του χρόνια, που έφυγε από τη ζωή.

Οι παχιές πινελιές με τους υπέροχους συνδυασμούς χρωμάτων παγίδευαν θαρρείς τα θαύματα της φύσης και ζωντάνευαν τα στοιχεία τους σε κάθε μοναδικό πίνακά του με τους ελαιώνες να χρυσίζουν σε κάθε αναζωογονητική θαλασσινή αύρα από την μεσόγειο.

«Tree Roots», Auvers-sur-Oise, Ιούλιος 1890, το τελευταίο έργο του Credits: Van Gogh Museum, Amsterdam (Vincent van Gogh Foundation)

Ζωντανοί πίνακες ενός υπέροχου μυαλού, αριστουργηματικές εικόνες σε καμβάδες που δημιουργούν το αίσθημα της οικειότητας. Καταπληκτικές σκηνές σαν αυτές που θαυμάζω στις εικόνες που ανεβάζεται όλο συναίσθημα στους τοίχους σας. Πολύτιμο δέντρο, ευλογημένος καρπός, άρωμα, χρώμα, συναίσθημα, εικόνες ζωής.


**Πληροφορίες για την έκθεση του 2022 μπορείτε να βρείτε και να διαβάσετε εδώ: https://www.vangoghmuseum.nl/en/visit/whats-on/exhibitions/overview-past-exhibitions/van-gogh-and-the-olive-groves


**Photo: (γενικές) K.BRENTAS

**Photo: (Κλαδί, συγκομιδή, λεβάντες) Wix.com


**Photo: Τα έργα είναι από την έκθεση «Van Gogh and the Olive Groves» του 2022, στο Μουσείο Βαν Γκογκ του Άμστερνταμ και κατά σειρά είναι:

1. Vincent van Gogh, Olive Grove, November 1889, Van Gogh Museum, Amsterdam (Vincent van Gogh Foundation)

2. Vincent van Gogh, «Self-Portrait with Grey Felt Hat», 1887, credit. Van Gogh Museum, Amsterdam (Vincent van Gogh Foundation)

3. Vincent van Gogh, Olive Trees on a Hillside, October 1889, Van Gogh Museum, Amsterdam (Vincent van Gogh Foundation)

4. Vincent van Gogh, Olive Grove, September 1889, Van Gogh Museum, Amsterdam (Vincent van Gogh Foundation)

5. Vincent van Gogh, Self-Portrait with Bandaged Ear, 1889. The Samuel Courtauld Trust, The Courtauld Gallery, London

6. Vincent van Gogh, «Garden of the Asylum», Δεκέμβριος 1889 Credits: Van Gogh Museum, Amsterdam (Vincent van Gogh Foundation, gift from Paul Gachet jr.)

7. Vincent van Gogh, Olive Trees, June 1889, The Nelson-Atkins Museum of Art, Kansas City, Missouri. William Rockhill Nelson Trust

8. Vincent van Gogh, Women Picking Olives, November 1889, Basil & Elise Goulandris Foundation, Athens

9. Vincent van Gogh, Olive Trees, June 1889, The Nelson-Atkins Museum of Art, Kansas City, Missouri. William Rockhill Nelson Trust

10. «Tree Roots», Auvers-sur-Oise, Ιούλιος 1890, το τελευταίο έργο του Credits (obliged to state): Van Gogh Museum, Amsterdam (Vincent van Gogh Foundation)

Recent Posts

See All

Commentaires


bottom of page